Voormalig danseres Meg Howrey putte voor haar nieuwe boek Bank Street opnieuw inspiratie uit de danswereld. Deze keer een diep ontroerende roman over wat we kunnen vergeven, en over de prijs die we bereid zijn te betalen voor ambitie, en voor de liefde. Hoe verliep het schrijfproces? En welke verhalen zijn gebaseerd op haar eigen ervaringen? Wij mochten haar interviewen.

Kun je ons een beetje vertellen over je achtergrond? Waar kom je vandaan en hoe ben je in de wereld van dans terechtgekomen?

''Ik kom uit een klein stadje in het Amerikaanse Midwesten. Mijn moeder merkte op dat ik altijd begon te dansen zodra ze muziek aanzette, dus nam ze me mee naar mijn eerste balletles toen ik drie of vier jaar oud was. De dansstudio bood van alles aan: tapdansen, jazz, acrobatiek, ballet, maar ik had alleen oog voor ballet. Waarschijnlijk omdat ik zo van de muziek hield. De vrouw die de studio runde, was dolgelukkig met zo'n serieuze balletstudent als ik. Ze moedigde me aan om mee te doen aan programma's op grotere scholen. Toen ik twaalf was, vertrok ik naar een kostschool om me volledig op dans te richten, en aan het einde van de middelbare school woonde ik in New York City.''

Wat zette je aan om te gaan schrijven?

''Mijn moeder vertelt altijd het verhaal hoe boos ik was dat mijn oudere broer kon lezen en ik niet, dus ik leerde boeken uit mijn hoofd en wanneer ik de bladzijde moest omslaan, zodat ik kon doen alsof ik las. Ik begon op hetzelfde moment met lezen als met dansen, dus dat waren echt mijn twee liefdes. Ik sleepte altijd boeken met me mee in mijn danstas, op mijn kaptafel en zelfs in de tourbus! Op een gegeven moment leek het alsof mijn hoofd vol zat met zinnen. Ik had een idee voor een verhaal, ja, maar het was meer dat mijn brein overvol was met zinnen en ik ze eruit moest krijgen. Dansen en acteren waren niet genoeg om die creativiteit te uiten. Toen ik begon te werken aan mijn eerste roman, wist ik meteen dat het juist was. Ik had maar weinig idee van schrijven als carrière. Ik dacht dat het onmogelijk voor me zou zijn omdat ik niet naar de universiteit was gegaan en geen enkele schrijvers kende of iets wist over uitgeven. Maar dat maakte me niets uit, want schrijven was zo'n opluchting!''

Wat was de inspiratie voor "Bank Street"?

''Ik had al vele jaren het idee voor het centrale liefdesverhaal en de verraderlijke gebeurtenissen in het boek, maar ik wist nooit precies wie de personages waren of waar het zich moest afspelen. Ik had al eerder een roman geschreven die zich afspeelde in de danswereld en dacht niet dat ik daar weer naar terug zou gaan. Maar tijdens de lockdown van de pandemie, keek ik veel online naar dans en dat bracht iets sluimerends in mezelf tot leven. Ik vroeg me af of ik dat centrale liefdesverhaal kon combineren met andere ideeën die ik had over kunst, vrouwelijke ambitie en jezelf uiten als kunstenaar.''

Hoeveel van je persoonlijke ervaringen heb je in je boek verwerkt? 

''Het vroege leven van Carlisle lijkt in grote lijnen op dat van mij: opgroeien in een klein stadje, naar een kostschool gaan voor dans, en de School of American Ballet. Maar onze families en omstandigheden zijn totaal verschillend. Het appartement op Bank Street is geïnspireerd op een appartement van dierbare vrienden van mij, maar op een andere straat in dezelfde buurt. Deze vrienden waren geen dansers, maar waren wel mentoren voor mij toen ik in mijn twintiger jaren zat. Ze waren homoseksuele mannen die de AIDS-crisis hadden overleefd. De gesprekken die ik met hen had over kunst en het leven komen niet in het boek voor, maar ik dacht wel na over hoe het voelde om bij hen op bezoek te zijn, hoe verfijnd ze waren, hoe rijk en diep hun leven voor mij leek. En ik wilde de magie van hun huis vastleggen.''

Waarom heb je gekozen voor grote onderwerpen zoals leven, dood, liefde en kunst?

''Leven, dood, liefde en kunst: waarom zouden we het ergens anders over hebben?! Ik begin meestal een boek met een soort vraag of iets wat ik probeer te begrijpen. In dit geval dacht ik na over vergeving. Wat betekent het om anderen te vergeven, vergeven te worden, jezelf te vergeven? Een van de dingen die ik zo leuk vind aan schrijven is dat je niet altijd weet wat er gaat gebeuren, waar je boek je naartoe zal leiden. Ik heb niet per se een boodschap voor lezers, maar eerder de hoop dat ze iets in mijn boeken zullen vinden dat voor hen ook waar aanvoelt. De herkenning die we vinden in kunst, het ontdekken van verbinding door boeken, dat vind ik zo opwindend. Daarom ben ik zo blij dat het boek in verschillende talen wordt vertaald!''

Wat zijn je ambities voor de toekomst?

''Het woord "toekomst" maakt me nerveus. Ik voel me meer op mijn gemak met "ambitie". Maar hoe ouder ik word, hoe meer gefocust mijn ambities worden. Je kunt niet gaan zitten en proberen een geweldige roman te schrijven, maar je kunt wel gaan zitten en proberen een goede zin te schrijven, en dan proberen die nog beter te maken, en dan nog een andere. Misschien moet ik hier ook nog zeggen dat Nederlands Dans Theatre mijn favoriete gezelschap is en dat ik hoop dat het niet te lang duurt voordat ik ze weer zie dansen! Dat is een leuke ambitie voor de toekomst.''

Bestel het boek