In onze rubriek de rode schoentjes behandelen we dit keer de beroemdste dansfilm aller tijden: Dancing in the Rain. Barend de Voogd (hoofdredacteur Preview filmmagazine) schrijft elk nummer in Dans Magazine over oude en nieuwe, bekende en minder bekende dansscènes. In deze preview geven we je een voorproefje.

Door Barend de Voogd

‘Dancing in the rain, I'm happy again.’ De beroemde MGM-musical won geen enkele Oscar in 1952 maar werd wel een van de meest geliefde muziek- en dansfilms aller tijden – met dank aan de tapdansende Gene Kelly in soppende schoenen. Niets gelukzaliger dan iemand die in kleddernat colbert pirouettes draait met zijn plu en zingend in diepe plassen stampt.

Perfectie komt niet vanzelf, dus op de set ging het er minder onbekommerd aan toe. Kelly was regisseur en choreograaf en naar verluidt zéér veeleisend. Het duurde twee of drie dagen voordat de scène er op stond. Tegenspeler Donald O'Connor was doodsbang voor de scheldkanonnades van Kelly. Debbie Reynolds, die geen dansopleiding had genoten, werd volgens de verhalen veelvuldig vernederd door Kelly en met bloedende voeten van de set gedragen na het tapnummer Good Morning. Misschien is het daarom niet helemaal ongepast dat Malcolm McDowell in 1971 een sadistische versie van het nummer danste in de beruchte verkrachtingsscène van Stanley Kubricks A Clockwork Orange. ‘I’m singing in the rain…’ en dan – in de maat – een trap in het kruis en plakband op de mond.

Wil jij alles lezen over deze film en de invloed het heeft gehad? Je vindt het in het komende nummer van Dans Magazine dat omstreeks 25 mei verschijnt. Wil je dit nummer niet missen, maar ben je nog geen abonnee? Profiteer vóór maandag 14 mei 16:00u. van de introductieaanbieding, dan krijg je dit nummer thuis.