Verwacht geen documentaire. Pina is een hommage aan de al bij haar leven legendarische, in 2009 overleden Duitse choreografe Pina Bausch. Filmmaker Wim Wenders (Buena Vista Social Club - Paris, Texas - Der Himmel über Berlin) zag in 1985 Cafe Müller van Pina Bausch en was meteen verkocht.

Hij bleef de voorstellingen van het Ensemble des Tanztheater Wuppertal volgen en bouwde een vriendschap met de choreografe op. Samen ontwikkelden zij het idee een moderne dansfilm in 3D te maken. Maar net voordat de eerste opnamen begonnen, gebeurde het  onvoorstelbare en ging Bausch op achtenzestigjarige leeftijd plotseling dood.Met de film Pina heeft Wenders hun gezamenlijke droom toch verwezenlijkt. Het is even wennen en soms leiden de 3D-effecten enorm af, maar vooral bij de groepsdansen is het resultaat fantastisch. Wenders volgt de dansers van alle kanten, vanuit hun midden en de coulissen, waarbij het toneel surrealistisch grote afmetingen aanneemt. Af en toe vliegen de dansers letterlijk het doek af, het publiek in. Helemaal opgaan in de dans doe je echter niet. Door de gekozen camerahoek, vrijwel altijd schuin van boven, blijf je deel van het publiek.Naast de 3D-effecten is er natuurlijk het verhaal. Wenders neemt ons mee op een adembenemende  ontdekkingsreis langs Tanztheater Wuppertal, de stad en zijn omgeving. Dit was de thuishaven van PinaBausch, waaruit ze meer dan 35 jaar haar creatieve kracht haalde. Waar ze met haar dansers, die niet alleen dansten, maar ook zongen, spraken, gilden, huilden en lachten, het begrip ‘danstheater’ uitvond.

In Pina worden prachtige 3D-opnamen vertoond van Le Sacre du Printemps en Vollmond. Rode draad in de film zijn Cafe Müller en de voorstelling Kontakthof, die Bausch achtereenvolgens met haar eigen dansgroep,met jongeren en met ouderen uitvoerde. Afgewisseld door historische dansfragmenten vertellen (ex-)dansers en andere sleutelfiguren wat Bausch voor hen betekende. ‘Het is geweldig om als danser bij Pina ouder te worden. Maar ook de jonge jaren waren geweldig!’.Ondanks alle bewondering krijg je als toeschouwer nergens het gevoel door te dringen tot wie Pina Bausch nu werkelijk was. Maar zo was ze waarschijnlijk ook: een tamelijk gesloten persoonlijkheid, die schreeuwde om contact. Een mens van weinig woorden, die met haar explosieve danstaal het publiek wist te raken en ontroeren. Een veeleisende, begeesterde dansmaker die met minimale aanwijzingen haar dansers op het juiste spoor zette: ‘Je moet blijven zoeken, erover, erlangs of erdoor’, ‘Vergeet niet, ik moet bang voor je zijn’, ‘Je moet krankzinniger zijn.’Dance, dance, otherwise we are lost