De tijden zijn voorbij dat paaldansen alleen nog maar geassocieerd wordt met donkere kamers, nietsverhullende outfits en onverklaarbare geuren. Mede dankzij vele fanatieke paaldansers die zich voor deze danssport hebben ingezet, is dansen met de paal nog meer geworden. Namelijk: sportieve vrouwen die op een elegante manier laten zien hoe sterk en talentvol ze zijn.

Auteur: Thomas Hissink Muller

Met deze gedachte loop ik Chalans aan de Keizersgracht in Amsterdam binnen. Een dansschool die in zes steden (Amsterdam, Maastricht, Utrecht, ’s-Hertogenbosch, Hoensbroek en Nijmegen) lessen verzorgd in onder andere paaldansen, burleske, striptease en GoGo dance. Als ik dan een lange gang ben doorgelopen en een zwart gordijn opzij heb geschoven, zie ik daar een dansstudio gevuld met zes palen. Ik ga er vanuit dat zelfs vrouwen zich bij een eerste paaldansles ongemakkelijk voelen, dus als man zijnde weet ik me al helemaal geen houding te geven. Dus begin ik tegen de eerste de beste persoon te zeggen waarvan ik ben en waarvoor ik kom.

Zodra de woorden Dans Magazine uit mijn mond komen, verschijnt er opeens vanachter een ander gordijn de paaldanslerares. Een vriendelijke blonde vrouw met normale danskleding aan. “Ja, ik ben de man die gaat paaldansen”, zeg ik terwijl we handen schudden. De lerares heeft er helemaal zin in en vertelt me dat ik echt niet de eerste man ben die gaat paaldansen. “En velen daarvan waren ook heel mannelijk.”

Voordat ik het doorheb, doe ik een hele normale warming-up, terwijl er steeds meer vrouwen de studio betreden. Na de simpele warming-up pasjes, buikspieroefeningen en push-ups kijk ik even om me heen om omringd te zijn door zes bloedmooie vrouwen.

Mannelijke elegantie

Terwijl de zomerse dance muziek dreunt, legt de lerares de eerste combinaties uit. De dames kijken begrijpend en knikkend toe, ik sta met mond open verbaasd te kijken hoe ik al die draaien en houdingen moet gaan uitvoeren. Ik moet met gestrekte tenen om de paal heen zwiepen, gevolgd door een pirouette en het afronden met wat ze volgens mij de vlinder en de struisvogel noemen. Maar zo noem je waarschijnlijk alleen mijn ‘elegante’ versies. Ik kom er meteen achter hoeveel techniek en kracht je voor deze dansstijl nodig hebt. Maar wat me het meest verbaast, is dat alle dames om me heen het moeiteloos even uit de losse pols lijken te schudden. Dit was toch een beginnersles?

Ze doen het allemaal pas zeven weken, maar zien eruit als professionals. Ik kan hier vooral uit concluderen dat paaldansen niet makkelijk is, maar je het met goede lessen zeker wel kan leren. Indruk maken op de vrouwen lukt me dan ook nog niet, alhoewel ik dankzij de hulp van de mannelijke docent-assistent er toch wat draaien uit weet te gooien. Dat het een ontzettende zware sport is, daar ging ik al vanuit. Maar iets wat het nog veel zwaarder maakt, is dat je alles doet met je favoriete arm. Is je favoriete arm uitgeput, dan kan je eigenlijk niet wisselen naar je andere arm. Zie het als schrijven met je verkeerde hand, dat gaat voor geen meter.

Paalklimmen

De les wordt afgesloten met een move die ik op de basisschool ook al niet kon: omhoog klimmen. Vroeger was het aan een touw, nu op een paal. Ik moet mijn onderbenen tegen de paal klemmen en met mijn armen me naar boven trekken. Het gaat voor geen meter en ik besluit als een aap met beide voeten tegen de paal naar boven te klauteren. De lerares noemt dit de mannelijke variant. Mannelijke versie of niet, veel verder kom ik er niet mee. Om nog een beetje indruk te maken voer ik dankzij wat handige tips (dichter bij de paal staan, hoger vasthouden) de vlinder en struisvogel stukken beter uit, om in de warming-down te eindigen met een spagaat. Dat maakt nog wel wat indruk, maar als ik paaldansen voor mannen op de kaart wil zetten, moet ik nog heel wat lesjes bij Chalans gaan volgen!