Van 16 tot en met 26 augustus vindt de 22e editie van het Noorderzon Performing Arts Festival in Groningen plaats. De Australische choreograaf Luke George zal met de voorstelling NOW NOW NOW voor het eerst met een eigen choreografie te zien zijn in Europa. 'Can we be in the now?' is de vraag die drie dansers zich deze voorstelling stellen waarbij zaken als tijd, energie en bewustzijn worden onderzocht. Dans Magazine wilde weleens weten wie deze Australiër is en stelde hem een aantal vragen.

1. U bent in Nederland om op te treden tijdens Noorderzon Performing Arts Festival. Het is tevens ook uw eerste keer in Europa. Wat verwacht u van Nederland en het Nederlandse publiek?

Als danser heb ik al vaak in Europa opgetreden met de Australische gezelschappen Chunky Move (red: gezelschap was in 2009 ook op Noorderzon te zien, zonder Luke George) en Philips Adams BalletLab, maar nog nooit in Nederland. Tijdens Noorderzon Performing Arts Festival zal ik voor het eerst mijn eigen choreografie laten zien in Europa, je kunt je wel voorstellen dat ik het ongelofelijk spannend vindt. Nederland heeft zo'n rijke en lange dansgeschiedenis, met veel hedendaagse en internationale dans. Noorderzon staat bekend als platform voor kwalitatief, spannend en nieuw werk van Nederlandse en internationale artiesten. Ik stel me zo voor dat het Nederlandse publiek heel nieuwsgierig is omdat ze al zoveel verschillende soorten dans voorbij heeft zien komen en daarom op bijna alles is voorbereid. En dat maakt het extra spannend dat Groningen (red: als zijnde stad in Nederland) de eerste plaats is waar ik mijn werk in Europa zal presenteren.

2. Uw nieuwe voorstelling NOW NOW NOW is gebaseerd op de vraag 'can we be in the moment'. Hoe bent u op dit idee gekomen? komt dit idee voort uit het feit dat u zelf 'in het moment' probeert te leven? wat is uw levensmotto?

NOW NOW NOW - ja, kunnen we in het nu zijn.. Ik heb het gevoel dat het een vrij simpele vraag is die op dit moment een universele betekenis heeft, nu ons leven vol zit met afleidingen en we voortdurend op zoek zijn naar authentieke ervaringen en nieuwe contacten. Ja, ik probeer in het moment te leven. Dat ik een artiest en danser ben helpt daar zeker in maar ik wijk ook af van het moment en peins over het verleden of de toekomst. Het idee om hier een voorstelling over te maken kwam door mijn levenservaring en hoe zij betrekking heeft op mijn ervaring met optreden. Ik ben benieuwd naar het verschil dat ik ervaar tijdens het optreden; of ik een echte ervaring op het podium heb of dat ik hem naspeel. Hoe kan ik als een artiest volkomen in het moment zijn, hoe is het mogelijk wanneer het idee vooropgezet, gebouwd en bedacht is. Het gaat zeker om een manier van improviseren, maar we bekijken de vraag ook op verschillende manieren en methodieken, om het fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel te benaderen. Het publiek wordt hierin meegenomen en bij de voorstelling betrokken.

3. Wanneer heeft u besloten van dans uw beroep te maken?

Ik was ongeveer 16 jaar oud. Ik had al mijn vakken op school laten vallen of ging niet meer naar de les, behalve naar de lessen dans, theater en media. Het kwam min of meer neer op een keuze tussen theater en dans waarbij optreden en het maken van voorstellingen het belangrijkste was. Uiteindelijk vond ik dans stimulerender en expressiever dan theater. Ik had voorkeur voor het abstracte in plaats van het verstandige, en mijn lichaam schreeuwde naar me om te dansen, dus dat deed ik.

4. Voor uw werk als een artiest en choreograaf heeft u al door Australië, Europa, Azië en Noord-Amerika gereisd. Waar heeft u het meeste geleerd? En van wie?

Hmmmmmmm... de meeste ervaring heb ik in Melbourne, Australië opgedaan, dus het meeste heb ik daar geleerd van artiesten met wie ik heb gewerkt; Philip Adams, Jo Lloyd, Becky Hilton en Gideon Obarzanek. Daarna ben ik voor de langste periode in New York geweest. De meest invloedrijke artiest waarmee ik daar heb gewerkt is Miguel Gutierrez, maar ook met artiesten waarmee ik heb getraind als KJ Holmes, DD Dorvillier en Deborah Hay (die woont in Austin, Texas). Maar we zijn altijd aan het leren, ik heb het gevoel dat ik pas net ben begonnen. Ik hoop dat ik meer tijd in New York en andere plekken in de wereld ga doorbrengen en met nog meer andere artiesten in contact kom.

5. Waar haalt u de meeste voldoening uit, het dansen zelf of het maken van de choreografie?

Deze twee zijn voor mij onlosmakelijk met elkaar verbonden. Altijd al geweest. Meteen toen ik begon met dansen, maakte ik de dansen zelf en voerde ze ook zelf uit. Het een voedt het ander en ik krijg van beide evenveel voldoening én frustratie. Dus ik hou me met beide bezig. Ik houd niet van het idee dat een danser eerst zelf 5 tot 10 jaar moet hebben gedanst voordat hij mag beginnen aan het maken van een choreografie. Het is een vastgeroest patroon in de danswereld waar ik me niet aan wil houden.

6. Naast Australië bent u ook veel in New York aan het werk. Welke verschillen ervaart u tussen dans in Australië en dans in New York?

De overheid van Australië stelt veel meer geld beschikbaar voor dans. New York heeft een hoop stichtingen die dans steunen, maar dat betekent niet dat er veel geld is. New York heeft een enorme hoeveelheid artiesten, de concurrentie is dus hoog, net als het gemeenschapsgevoel en steun tussen artiesten voor elkaars werk. Aangezien de bevolking veel groter is, is er in New York ook meer publiek voor dans, zo kan het werk variëren van mainstream tot ongelooflijk experimenteel. In Australië varieert het werk ook sterk, in Melbourne en Sydney is veel uitdagend werk te zien van onafhankelijke artiesten. Australisch werk heeft een hoog productieniveau met gekke sets en lichtontwerpen. Australische dansers zijn over het algemeen zeer veelzijdig, virtuoos en getraind in een brede mix van technieken, New Yorkse dansers hebben ook een sterke basis in traditionele technieken maar ook veel ervaring in improviseren, contact en somatische oefeningen.

7. In 2011 heeft u de Greenroom Award (australische awards voor kunstvormen) gewonnen voor beste mannelijke danser in Body of Work,  wat hoopt u verder nog te bereiken in de toekomst met dans?

Mijn eigen werk te blijven maken en uit te voeren. Samen te werken met en op te treden in het werk van andere interessante artiesten. Te werken in Melbourne, New York en andere plaatsen in de wereld waar interessant werk is op dansgebied. Ik hou er niet van concreet dingen te plannen, het leven verandert hier veel te vaak voor.

8. Wat is het belangrijkste dat mensen over Luke George moeten weten?

Dat Luke mijn voornaam is en George mijn achternaam.