Muziekzenders zijn uitstervende. In de gouden jaren van videoclips waren er maar liefst drie zenders waar je terecht kon voor je moonwalks, MC hammer-dansjes en Britney pasjes: The Box, TMF en MTV. Waarvan de laatste als enige is overgebleven, maar alleen nog maar reality-shows uitzendt. Toch werken dansers nog steeds graag mee aan een videoclip en is het voor veel professionele dansers een goede manier om een zakcentje te verdienen. Maar hoe is het om aan een videoclip mee te werken?

Auteur: Thomas Hissink Muller

Ik werd via een dansmaatje uitgenodigd om mee te werken aan de nieuwe videoclip van dubstep fenomeen Noisia, onder de veel gehoorde woorden “we hebben nog mannelijke dansers nodig”. Mannen komen nou eenmaal sneller aan werk in de dansindustrie, want bij vrouwen is de concurrentie groot. Voordat ik officieel mee mag doen, moet ik eerst een mailtje sturen met wat informatie over mezelf en een goede foto. Zoals waarschijnlijk velen, begin ik me meteen zorgen te maken of ik niet te lelijk ben om te spelen in een videoclip, of in ieder geval niet knap genoeg.

Dansers zijn eleganter dan acteurs

Afwijzing is iets waar je als danser vaak mee te maken hebt, maar niet deze keer. Ik werd uitgenodigd om een hele dag mee te werken en in verschillende scenes te spelen. Voor de inspiratie stonden er in de mail diverse linkjes naar krumping filmpjes. Een agressieve hiphop dansstijl die er geweldig uitziet, maar waar ik nog nooit les in heb gehad. Dus met een flinke dosis aan goede en slechte zenuwen stond ik om half zes ’s ochtends op om even later opgehaald te worden door mijn lift.

De videoclip van Noisia – Tommy’s Theme speelde zich deze dag af op een gigantisch industrieterrein met kolenbergen zover als het oog kan kijken. De zon was nog niet op of ik krijg mijn outfit aangereikt. Ik ging een ME-agent spelen. Dit betekende een blauwe broek en jas, met een schild, helm en baton. De oufit die je op tv ziet als demonstraties weer eens uit de hand lopen. Ik zie ook anderen mannen en vrouwen zich omkleden in dezelfde outfit als ik of als rebelse punkers. Als ik naar de gesprekken in de kleedruimte luister, merk ik hoe ervaren de mensen om me heen zijn.

Er zijn dansers, circusartiesten, freerunners en nog meer. Tijdens het ontbijt leer je de anderen een beetje kennen en merk je hoe divers mensen op de set van een videoclip zijn. De een doet die dansstijl en de ander is vooral goed in flips en andere soorten salto’s. Als de groep wordt uitgelegd wat voor scenes er allemaal geschoten gaan worden, leer ik twee dingen: de clip speelt zich af in een post-apocalyptische setting en ik ga heel weinig dansen. Achteraf wordt me verteld dat dansers heel vaak gevraagd worden voor videoclips ook als ze niet hoeven te dansen. “We gaan jullie laten rennen, springen en vechten. Dat kunnen we niet aan acteurs overlaten. Dansers kunnen veel fysieke opdrachten er veel eleganter en mooier vanaf brengen dan acteurs dat zouden kunnen”, vertelt een van de producenten.

Ik kan geen salto

Voor de eerste scene sta ik met vier andere jongens bij een grote machine die een goederentrein vol gooit met weet ik wat. De bedoeling is dat ik met twee andere ‘ME cops’ een rebel achterna ren, waarbij er twee het nodig vinden om er een salto uit te gooien. Een deel van de videoclip is in slow-motion, wat er geweldig uitziet als de freerunners hun salto’s en sprongen doen. We rennen een paar keer heen en weer terwijl een cameraploeg ons achtervolgt. Je probeert vooral de jongens die een flip doen zoveel mogelijk ruimte te geven en niet tegen de camera aan te botsen. Want die kost nogal wat. Helaas kan ik niet meedoen met de tweede achtervolgingsscène. Het is namelijk de bedoeling dat er over een parcours wordt gerend en gesprongen en ik kan dat simpelweg niet zo goed als de freerunners.

Meisje in een string neerknuppelen

Nadat ik heb toegekeken hoe een paar van de jongens zich met ongelofelijke vaart en elegantie over platen en palen heen sprongen en renden, is het tijd voor de derde scene. We worden met de auto over het grote terrein vervoerd naar een nieuwe locatie. We staan nu aan het water, waar schepen hun goederen uitlaten en die met rails boven ons vervoerd worden naar een andere plek. Deze keer is een hoofdrol voor me weggelegd. Het is mijn taak om uit de (handgemaakte) mist te verschijnen, op een meisje (in string en beblakt met balonnen) af te rennen om haar neer te gooien en vervolgens neer te knuppelen. Dat wordt nog eens wat.

Eerst moet gefilmd worden hoe ik uit een wolk van mist naar haar toe ren en zij voor me wegvlucht. Elke keer als de rookmachine aan gaat en ik gehuld word in een dikke mist, kan ik me niet stoerder voelen wanneer ik eruit sprint met knuppel en schild gereed. Dat ik op een mooi meisje in een string af ren die ik moet gaan neerknuppelen, is dan weer wat minder. In de volgende take moet ik haar daadwerkelijk neergooien om de ballonnen kapot te slaan en te steken met naalden die uit de baton steken.

We oefenen het eerst een paar keer, waarna er herhaaldelijk tegen me wordt gezegd dat ik niet te voorzichtig moet doen. “Dat zie je terug op de camera en daardoor ziet het er onecht uit”. De regisseur roept actie: ik ren op het arme meisje af, gooi haar neer en probeer de ballonnen neer te slaan of te steken. Pas nadat het meisje drie keer pijnkreten heeft uitgelaten, roept de regisseur “stop!” en mag ik eindelijk ophouden met deze wrede daad.

Nog een meisje in een string neerslaan

Het meisje blijkt ‘een echte professional’ te zijn en doet heel lichtjes over haar schrammen en verwondingen. “Dat hoort erbij hé”, zegt ze. “En voel je vooral niet schuldig hoor, je deed het heel goed”. In de laatste scene van de dag ontstaat er een groot gevecht tussen de rebellen en de ME-Cops. Ik begin er langzaam achter te komen hoeveel er bij elke shot komt kijken. Voordat je met een take mag beginnen, is het heel veel wachten geblazen. Camerahoeken worden besproken en gevechten worden gechoreografeerd.

Misschien het leukste van de dag: samen met zes anderen een groot gevecht beginnen tussen gigantische koolheuvels terwijl er een auto in donuts om je heen rijdt met een draaiende camera op jou gericht. Het was totale chaos, een Marylin Monroe look-a-like die op me sprong en bereed terwijl ik haar van me af probeerden te gooien. Doodvermoeiend. Want het gevecht moet er zo echt mogelijk uit zien, dus iedereen probeert echt met elkaar te vechten zonder elkaar teveel te verwonden.

De dag eindigt terwijl we met zijn alleen op een hoge kolenberg staan met de ondergaande zon op de achtergrond. Het is de bedoeling dat we er allemaal vanaf springen achter de rebellen aan. De drie jongens met wie ik naar beneden moet hollen, kunnen allemaal een salto. Dus de dag eindigde met een achterwaartse, voorwaartse en een zijwaartse salto. En ik spring erachteraan met beide beentjes in de lucht, hopend dat ik niet op mijn billen naar beneden kom rollen. Aan een videoclip meewerken is een ongelofelijke ervaring, zelfs als je een keertje niet mag dansen.