Door: Jaimy Stregels

Almere was het strijdtoneel voor het Nederlands kampioenschap Latin en 10-Dans van de Nederlandse Algemene Danssport Bond. Aanvankelijk bezocht ik het met enige aarzeling, want met danssport had ik me nog nooit beziggehouden. Kijkend vanuit het perspectief van een buitenstaander, een verslag.

Met bewondering heb ik gekeken naar een dansvloer waar mensen begenadigd hun zwierende patronen ten beste gaven. Als theaterdanser was dat voor mij een onbekende wereld. Een wereld van glitter en zelfgebruinde glamour. Toch is het niet het geld van de carrière dat hen lonkt, maar het plezier van het dansen. Dansers vertellen over de nodige (financiële) offers die ze maken om er te staan. De meeste kennen geen sponsor, en zijn zelf verantwoordelijk voor de aanschaf en onderhoud van hun danskleding en sieraden. Zo beplakte een danser eigenhandig zijn broek met duizenden Swarovski diamantjes, allemaal uit eigen zak! Gelukkig spetterde tijdens de danscompetitie dat plezier van de dansers af.  Of het nu de tango, de wals, de cha cha cha, de quick step, de rumba of de jive was, alles straalde een geweldig genoegen uit.

Vrijheid van het dansen

Achteraf gezien moet ik constateren dat het mij helemaal niet om het dansen ging. Het ging mij om de vrijheid, het (bijna) willen meedansen tussen de (semi-)professionele danskoppels. Iedereen was knapgenoeg in hun eigen ruimte, op hun eigen muziek en volgens hun eigen regels. Maar het regelement is streng, vol beleefde lichte buigingen, kijkrichtingen en glimlachen. Met alle juryleden aan de zijlijn was democratisering van de dansvloer ver te zoeken. Iedereen moest netjes op hun beurt wachten en deed hun uiterste best om enkele beoordelende blikken te vangen. De beste danskoppels hoefde er niets voor te kunnen, want als hun lichamen al maar een beetje bewoog op het ritme van de beat was de aandacht al getrokken. En door de spotlight gingen ze er nog beter van swingen ook! Benieuwd naar de winnaars? Dit zijn de Nederlandse kampioenen Latin en 10-Dans.

Dansport valt tussen wal en schip

De Nederlandse Algemene Danssport Bond zou het dansen in Nederland uit de marginaliteit moeten doen oprijzen. Daar heeft de danscompetitie allure genoeg voor. Maar waarom zou het stoffige imago van het stijldansen ineens verdwijnen? Waarom zou de subcultuur van het Latijns-Amerikaans dansen ineens voor grote groepen aantrekkelijk zijn? Waarom? Ik zie het niet gebeuren. Dat komt omdat de danswereld verdeeld is langs klassieke scheidslijnen. Aan de ene kant het echte professionele dansen, variërend van ballet- tot moderne dansgezelschappen. En daar lijnrecht tegenover het alledaagse dansen, van volksdansen tot breakdance. De semiprofessionele initiatieven, ballroomcompetities- en verenigingen en dansscholen vullen de ruimte daartussen op. Toch is een betere reclame voor het dansen niet denkbaar.