Nellie de Boer is fotografe voor onder meer de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten, de School voor Nieuwe Dansontwikkeling en diverse universiteiten. Ook maakt ze persfoto’s voor dansgezelschappen. Haar foto van Dance (Fabián) van choreograaf Daniel Almgren-Recén was genomineerd voor de TIN TheaterFotoPrijs 2010.

Kader
‘Het is heel fijn om te mogen fotograferen tijdens de technische doorloop van een stuk. Dan is er geen publiek en dat geeft me alle vrijheid om te gaan en staan waar mogelijk is. Bij deze voorstelling zag ik de lijnen op de vloer die doorliepen op de achterwand. Ik wist meteen: daar ga ik iets mee doen! Ik wilde de danser binnen het kader van die lijnen vastleggen. Het is een leuke uitdaging om precies dat juiste moment te vinden. Ik heb hier een langzamere sluitertijd gebruikt, zodat de beweging in de foto te
zien is.’

Uitersten
‘Sinds twee jaar doe ik aan dansfotografie, daarvoor was ik een allround fotografe en styliste. Verder doe ik ook nog veel studiowerk. Het zijn twee uitersten, alleen in de studio of op locatie met dansers, maar die afwisseling vind ik juist leuk. Tijdens een voorstelling is de camera een verlengstuk van mijn arm. Niets wordt vooraf opgezet, ik maak de foto echt terwijl de choreografie wordt gedanst. Ik volg de dansers en kijk tegelijk naar de belichting en hoe de kostuums bewegen. Als de emotie overkomt,
als de beweging voelbaar is en details zoals opspattend zweet zichtbaar zijn, ben ik tevreden.’

Specialisatie
‘Er zijn voor mij weinig regels bij dansfotografie. De compositie moet goed zijn en de emotie moet je pakken. Het beeld moet op zichzelf kunnen staan. Ik publiceer immers meestal één foto van een stuk, geen drie beelden naast elkaar. Deze maand exposeer ik voor het eerst een aantal mooie dansfoto’s in het Doksalon in Amsterdam. Hoewel ik wel vaker heb geëxposeerd, vind ik het nu heel bijzonder
om te zien dat juist deze foto’s daar hangen. Het begint na twee jaar echt mijn specialisatie te worden.’

Wegdromen
‘Voorheen ging ik eens in de twee maanden naar een dansvoorstelling, nu vaker. Ik kan niet meer rustig kijken. Ik denk regelmatig: dit is het ogenblik, hier zou ik de foto moeten nemen. Maar als een voorstelling echt heel boeiend is, vergeet ik om als fotograaf te kijken en dat is heel prettig. Stukken van William Forsythe of Sidi Larbi Cherkaoui vind ik prachtig. Dan zit ik op rij vier en droom weg
dat ik ooit nog eens van hen een voorstelling mag fotograferen...’

Dit artikel is eerder verschenen in Dans Magazine 5, 2010