‘’Dansers behandelen hun lichaam slechter dan elk gemiddeld ander persoon!’’ Zo zegt Simone Mesmer, prima ballerina van het Miami City Ballet. De ‘work hard play hard’ mentaliteit die heerst in de danswereld maakt dat veel dansers niet voldoende herstellen van blessures, weinig slapen, onregelmatig eten en soms zelfs (regelmatig) drugs gebruiken. Dit lijkt vreemd, aangezien zij hun hele leven bezig zijn met het trainen, verbeteren en perfectioneren van het lichaam. Waar komt deze denk- en werkwijze vandaan en wat maakt dat drugsgebruik in de danswereld zo ‘normaal’ is? Je leest het hier.

Survival of the fittest

De term ‘surival of the fittest’ komt je vast wel bekend voor. Dat natuurlijke selectie wordt bepaald door hoe goed iets of iemand zich weet aan te passen om te overleven - niet te verwarren met ‘het recht van de sterkste’. Dansers zijn altijd aan het werk om zichzelf te verbeteren, om te overleven binnen de danswereld. Als jij beter in het plaatje past, betekent dat meer opdrachten, meer ervaring, meer geld en meer erkenning voor je harde werk. In de tijd dat jij niks doet, is een ander wel weer aan het trainen. De resulterende concurrentie maakt dat dansers over het algemeen gezien veel  te weinig rust nemen in verhouding tot wat ze eigenlijk nodig hebben. Waarom slaan sommigen dan de hand aan drugs, in plaats van iets minder trainen en een paar uur extra slaap? Er zijn verschillende redenen te ontdekken in de media.

Redenen voor dansers om drugs te gebruiken

Allereerst werken veel soft drugs (zoals wiet en hasj) ontspannend, ze zorgen ervoor dat je minder stress ervaart en je hoofd leeg kunt maken. Daarbij zorgt het voor een golf van het hormoon dopamine in je systeem, wat je goed en gelukkig laat voelen. Een gevoel waar menig mens en danser naar snakt na een lange, harde werkdag. Ook hard drugs komen voor in de danswereld. Psycholoog Brian Goonan vertelt aan de Amerikaanse Dance Magazine dat dansers zich misschien aangetrokken voelen door drugs zoals cocaïne of andere stimulerende middelen, omdat de ‘high’ (geestelijke roes) direct is en in eerste instantie binnen een redelijke tijd verdwijnt (afhankelijk van de dosis). Omdat het een stimulerend middel is, kan de dopaminestoot lijken op wat veel dansers voelen als ze optreden. Maar vergis je niet, het tolerantievormende en verslavende karakter van drugs maakt dat je op een gegeven moment niet meer zonder kunt.

Dansers over drank en drugs

Sergei Polunin is één van de weinige dansers die zeer open is over zijn drank- en drugs gebruik. ‘’In het begin zorgden drugs ervoor dat ik me goed voelde”, vertelt Polunin in de documentaire Dancer, “maar uiteindelijk begon mijn lichaam letterlijk te falen.’’ Hij en velen anderen hebben ervaren hoe overmatig drugsgebruik ervoor kan zorgen dat je lichaam tekortschiet. Als danser zijnde is dat je grootste nachtmerrie, je lichaam is immers je instrument.

Toch zijn er ook succesverhalen in het gebruik van drugs bij dansers. Zo vertelt een danser uit New York City over zijn positieve ervaringen met drugs, tevens aan Dance Magazine. Wegens het verbod en taboe op drugsgebruik wil hij liever anoniem blijven. ‘’Ik gebruik geen drugs tenzij ik een heel specifiek doel heb," zegt de 22-jarige."Je kunt echt hele creatieve ideeën uit hallucinaties halen. Daarna ga ik meestal zitten en mediteren, om tot rust te komen.’’ Om de paar maanden neemt hij LSD of andere psychoactieve stoffen, wanneer hij behoefte heeft aan een persoonlijke ontdekking en nieuwe inzichten om zijn creatieve werk te bevorderen.  
 

De balans en het bewaken van grenzen

Hoe groot het daadwerkelijke drugsgebruik onder dansers is, blijft een gok. Er is in het danswerkveld weinig solide onderzoek gedaan naar het gebruik van drugs en de effecten op het lichaam en creatievermogen van een danser. Deels zal het een kwestie zijn van de ‘danscultuur’ binnen een gezelschap, dansgroep of school in hoeverre (regelmatig) drugsgebruik voorkomt. Anderzijds is het ieders persoonlijke voorkeur. Maar dat drugsgebruik voorkomt in de danswereld, is een feit volgens de media. Langzaamaan durven dansers meer te vertellen over dit drugsgebruik en de effecten hiervan op hun carrière. Niet alleen Sergei Polunin, maar ook Eric Underwood (Royal Ballet) deed een boekje open over zijn drugsgebruik. Zo verteld Underwood: ‘’Ik vind het leuk om uit te gaan en plezier te hebben, waarom zijn mensen daar zo geschokt over? We hebben het als dansers écht even nodig om te ontspannen.’’ 

Uiteindelijk gaat het allemaal om de balans en het bewaken van (fysieke) grenzen.