Een dansvoorstelling bekijken zoals deze daadwerkelijk is, zonder persoonlijke interpretatie en eigen invulling. Of dat mogelijk is onderzoekt het laatste jaar van het HBO Lucia Marthas Institute for Performing Arts in Thalamus. Wat het begrip 'Thalamus' betekent en wat het publiek kon verwachten, hielden de studenten geheim.

Om te kunnen afstuderen moeten de studenten een complete, eigen dansvoorstelling in elkaar zetten. Van concept tot choreografie en van locatie zoeken tot reclame maken: alles moeten de studenten zelf doen.  Het eindresultaat was te zien op 12 en 13 december op een bijzondere, artistieke locatie in Amsterdam.

Een uitgeschakelde thalamus

Als publiek ben je gewend ontvangen te worden in de theaterfoyer. Bij Thalamus moest het publiek eerst langs de kunstexpositie van het Damscollective lopen voordat ze de zaal in konden. Daarnaast kreeg iedereen een vreemd gekleurd drankje aangeboden. Het was meteen duidelijk dat de dansvoorstelling veel verassingen in petto heeft. En dat werd bevestigd door de eerste act. Een personage in de vorm van een professor legt uit dat we proefpersonen zijn bij een experiment.

De ‘thalamus’ is een centrum in de hersenen dat door zenuwen opgevangen prikkels filtert. Het bepaald wat wij wel en niet verwerken in de hersenen en hoe we dingen interpreteren. Het drankje zorgt ervoor dat de thalamus wordt uitgeschakeld. Daarmee zou je de wereld pas zien hoe die daadwerkelijk is. Met deze informatie in het achterhoofd worden al mijn vooroordelen uitgeschakeld en probeer ik zo open mogelijk naar de dansvoorstelling te kijken. Het drankje heeft hierbij een placebo werking. Na het innemen kan het experiment en daarmee de voorstelling beginnen.

Op het podium staan drie witte figuren waarop alle gezichten van de studenten één voor één geprojecteerd worden. Dit geeft meteen een surrealistisch effect. Wellicht het effect dat een uitgeschakelde thalamus geeft? Er volgt een krachtige, strakke urban dans waarmee de toon meteen gezet is. Daarna komt de professor terug om te vragen hoe het publiek zich voelt tijdens het experiment waarop het publiek grinnikend reageert.

Fase Mindfuck

Thalamus bestaat uit vier blokken die telkens door de professor worden ingeleid. Ieder blok is een fase van het experiment: Overnieuw, Radicale Eerlijkheid, Mindfuck en Inside Out. De professor legt uit wat het publiek kan verwachten in de desbetreffende fase. Zo wordt bij de fase Mindfuck uitgelegd dat je alles hetzelfde zou gaan kunnen zien. Er volgt een prachtig gezongen zangstuk, gemaakt door Jeroen Walraven, mijn persoonlijke favoriet. Het stuk wordt uitgevoerd door alle dames, gekleed in dezelfde jurk met een blonde pruik voor het gezicht. Ze lopen zingend door elkaar heen waardoor je als publiek totaal gedesoriënteerd raakt en geen idee hebt wie er zingt. Echt een zogenaamde Mindfuck.

Diversiteit en persoonlijkheid

Thalamus is heel allround en divers. Van technische dans via musicalrepertoire naar monoloog: alles komt voorbij. Dans, zang en spel hebben alle drie een even groot aandeel en een even hoog niveau. Dat sluit aan op de opleiding, waarin de studenten erg divers worden opgeleid. Er is een mooie balans en voor ieder wat wils. Daarnaast heeft iedere student een even groot aandeel in elk van de drie disciplines.

Bijzonder is dat de persoonlijkheden van de studenten goed naar voren komen en de ruimte krijgen in Thalamus. Bijvoorbeeld bij het stuk Even Voorstellen, dat gemaakt is door Anouk Rietveld en Remon Koolen. Elke student heeft zijn eigen moment of fame onder begeleiding van een kort stukje muziek dat perfect aansluit bij zijn/haar persoonlijkheid. Aan het gelach in de zaal is te merken dat de studenten herkend worden in de muziek.

 “Wauw! Dit project was echt super creatief, samenhangend en gebalanceerd! Heb kippenvel gehad maar ook heel erg moeten lachen! Zowel individueel als als groep waren jullie super sterk!!! Dit blijft nog wel even in mijn hoofd zitten” - Max Sijben