Ik ga naar Parijs en wat neem ik mee? In ieder geval een hoofd vol dans. Volgende week is de deadline voor het oktobernummer en ik moet mijn voorwoord nog schrijven. Dus ik moet iets van dans zien dit weekend. In de trein kijk ik wat er zoal te doen is in Parijs. In de Opéra wordt Decadance van Ohad Naharin opgevoerd, maar de kaartjes zijn duur, althans stukken duurder dan in Amsterdam.

Wel betaalbaar, maar helaas uitverkocht is een performance van Maria Hassabi tijdens het festival Actoral. Een interessant festival met veel jonge dansmakers uit Nederland dit jaar, waaronder Julian Hetzel, Dario Tortorelli en Arno Schuitemaker. Maar wanneer zij optreden, ben ik alweer weg.

Dan maar op zoek naar danssporen uit het verleden. Ik bezoek de Cimetière du Père-Lachaise, waar tal van bekende wetenschappers en kunstenaars hun laatste rustplaats vonden, waaronder Jim Morrison. In de lijst van beroemdheden kom ik ook enkele dansers tegen: Boris Kochno van de Ballets Russes en Isadora Duncan, die in 1928 jammerlijk om het leven kwam toen haar sjaal tussen de wielspaken van haar auto kwam.

In de Rue de Clichy valt mijn oog op de indrukwekkende glas-in-lood façade van het Casino de Paris, met daarop een romantisch danstafereel. Als ik het oude revuetheater, waar Mistinguett en Josephine Baker in de jaren ’20 triomfen vierden, binnenloop, wijst een portier me dringend maar beleefd de deur: ‘Je suis désolé.’ Misschien is het beroepsdeformatie, maar waar ik ook ben, overal zie ik dans. Is het niet in het theater, dan is het wel op straat.

Na het zien van een prachtige fototentoonstelling van Willy Ronis – zoals veel tijdgenoten heeft hij in de jaren ’50 enkele prachtige dansscènes op straat vastgelegd – ontdek ik in de Rue Boyer het Centre Momboye. ‘Danses pluri-africaines & cultures du monde’, lees ik op de gevel. Geopend 7 dagen per week. Ik loop zo naar binnen, niemand die me vraagt wat ik er te zoeken heb. Door de openstaande deur van een studio zie ik een groep vrouwen, wit en zwart, vol overgave bewegen op het ritme van de djembé’s. En buiten wacht alweer een nieuwe groep. Paris qui danse – Afrikaanse dans is springlevend hier! 

Editorial Dans Magazine nummer 5 van 2018