We kennen natuurlijk allemaal het fabeltje dat alle mannelijke dansers homoseksueel zouden zijn. Een benepen aanname die vaak van heteroseksuele mannen stamt, om hun eigen ‘macho-identiteit’ te beschermen, zo stelt het Amerikaanse Dance Magazine. Maar cijfers laten tegelijkertijd ook zien dat (relatief) veel homoseksuelen dol zijn op dansen. Waarom kiezen homoseksuele mannen vaak voor dans?

Terwijl vrouwen vaak al op heel jonge leeftijd beginnen met dansen, ontdekken mannen de dans meestal pas als ze student zijn. En dan vooral die in het uitgaansleven. Toch blijken homoseksuelen vaak al in eerdere levensfases te willen dansen. Uit onderzoek blijkt dat juist deze groep mannen vaker kiest voor creatieve hobby’s, waaronder dans.

Emoties

Reden kan zijn dat homoseksuele jongens merken dat ze andere interesses hebben dan hun leeftijdgenoten. Waar de een graag op voetbal gaat, ontdekt de ander liever meer over zichzelf en zijn emoties. Aangezien het nog lang niet altijd makkelijk is om uit de kast te komen, kunnen mensen in de kast zich ook op een fysieke in plaats van verbale manier uiten. Dans is hier een geweldig voorbeeld van. De emoties die je misschien niet bij vrienden of familie kwijt kunt, kun je wel kwijt in je eigen dansen. Dit merkte de homoseksuele choreograaf James Cunningham bijvoorbeeld op: “I was not interested in cars, sports, or dating girls. I was interested in theatre, dance, and music, where I could explore my emotional, sensual, sensitive side".

Choreografen

Toch blijven grote thema’s als liefde in dans vooral gericht op hetero’s. Vreemd wanneer homoseksualiteit ogenschijnlijk zo geaccepteerd in de danswereld is. Veel mannelijke choreografen zijn net zoals Cunningham homoseksueel, maar toch presenteren ze over het algemeen alleen maar heteroseksuele relaties op het toneel. Gelukkig is er altijd een tegengeluid in geval van onderdrukking. Zo was choreograaf Hans van Manen niet bang om twee mannen tegenover elkaar te zetten tijdens een voorstelling, wat (destijds) als provocerend kon worden gezien.

Vrouwen imponeren

Maar vergeet niet dat heteroseksuele mannen evengoed in strakke maillots dansen. De ongekend populaire Amerikaanse balletdanser Mikhail Baryshnikov was hetero, en tegelijkertijd zeer succesvol bij de vrouwen. Waar Noord-Amerika nog altijd vecht tegen deze stigma’s, is het in Europese landen en zeker Rusland al veel eervoller om als man (ballet) te mogen dansen. En dan hebben we het nog niet eens over latin dansstijlen als tango of salsa. Daardoor zijn mannen van nu dansen gaan zien als een spontane manier om vrouwen te imponeren en versieren. Een traditie die teruggaat tot aan de hofdans, en verder.

Belang van dansen

We moeten niet denken dat homoseksualiteit en de danswereld integraal verbonden zijn aan elkaar. Ook daar is op creatief vlak soms meer emancipatie nodig. Wel spelen de kunsten een belangrijke rol in de identiteitsvorming van mannen. Dance Magazine: “Gay men are usually invited into the dance world without question, easily gain friends and peers, and are seldom judged for their sexual preference, as they might be elsewhere. The word “tribe" often pops up in the discussion of the bonding that happens among gay men.”

Het is wel belangrijk om niet in stereotypen te trappen. Zo vertelt de homoseksuele zwarte danser Christiaan de Donder aan Vice dat choreografen hem soms teveel in één hokje plaatsen: ‘Ik merk vaak dat er in de danswereld maar één representatie is voor zwart en gay: het is luid en je kan voguen. Er zijn choreografen die zeggen: "Oh, je voguet waarschijnlijk ook hè?"’

Uiteindelijk draait het erom dat we ervoor zorgen dat iedereen zich op zijn gemak voelt wanneer hij danst. En dan maakt het niet uit of je hetero of homo bent, dansen is voor iedereen.