Gezien: 7 oktober 2017 in AINSI, een partnerlocatie van Theater aan ’t Vrijthof, Maastricht.

Voorstellingen van aanstormende makers zijn tijdens de Nederlandse Dansdagen geprogrammeerd in AINSI Maastricht. Joseph Toonga en Giorgia Nardin tonen totaal contrasterende optredens in deze combi-ticket.

Daughter, Daughter

In Daughter, Daughter – Before I met you (première) van Just Us Dance Theatre, schetst Britse choreograaf Joseph Toonga een portret van een vader in conflict. Aan het begin klinkt er drie keer een vrouwenstem die zegt, ‘I’m pregnant.’ Tijdens iedere tussenpoos gaat het vaderfiguur in gesprek met de stem, dat symbool staat voor de moeder van zijn kind. Uit deze dialoog kan worden opgemaakt dat van de drie zwangerschappen er twee gezonde dochters zijn overgebleven.   

Urban en hedendaagse dans wisselen elkaar goed af en leven als eenheid samen in Toonga’s dansproductie. Het is een speels stuk waarbij de meiden piraatje spelen, hinkelen en over een denkbeeldig muurtje springen. Er worden familiefoto’s genomen. De vader gaat in en uit het leven van zijn dochters wat door beweging en expressie wordt geïllustreerd. Soms kijkt de vader enthousiast, maar vaak trekt hij zich terug. Deze cyclus blijft zich herhalen.

Het is best hartverscheurend wanneer zijn dochter als een blij kind op en neer springt en zegt, ‘Dad, I’m here. Look at me’ en hij haar totaal negeert. Later in een lied is te horen, ‘Actions speak louder than words.’ En de mannelijke danser spreekt zijn twijfel uit of hij wel genoeg heeft gedaan als vader.

Er zijn veel prikkels in deze voorstelling in dans, muziek en licht. Af en toe kan er worden genoten van momenten van verstilling, waarin de dansers hun bewegingen vertragen. Voor de rest wordt er erg veel herhaald en mist er personage ontwikkeling. Een belangrijk sociaal thema wordt wel aangesneden: vaderschap. Het jonge publiek geniet. 

Minor Place

Minor Place wordt beschreven als een voorstelling, maar is veel meer een meditatie die mensen met elkaar en hun eigen lichaam in verbinding brengt. Italiaanse choreograaf Giorgia Nardin nodigt iedereen uit om letterlijk in actie te komen. Voordat het publiek de zaal mag betreden moeten de schoenen worden uitgetrokken en wordt men naar de dansvloer begeleid. Minor Place bestaat uit een serie oefeningen die Nardin begeleidt. Het begint met het luisteren naar de geluiden met de ogen dicht, om zodoende gezamenlijk te arriveren in de ruimte.

Nardin spreekt over de eeuwenoude traditie van handlezen. Ze legt uit waar de levenslijn, hoofdlijn en hartlijn liggen. De handen worden op de grond geplaatst om contact te maken met de aarde en de lijnen in de handen. Het is eigenlijk een geleide meditatie. Het wordt gecontinueerd door op een roze briefje met een woord ‘thuis’ te beschrijven. De briefjes worden op een hoopje in het midden gelegd. Men reflecteert op de nu bijna lege ruimte. De stilte is opmerkelijk. Iedereen volgt Nardins aanwijzingen met een gevoel van vertrouwen in wat ze doet.

De participanten vormen wederom een grote cirkel. Nardin verplaatst zich hier binnenin, eerst vooruit, daarna achteruit. En er ontstaat een dans. Of deze geïmproviseerd is is niet geheel duidelijk, maar bijzonder is het wel door de al ontstane stilte en aandacht in de ruimte. Wanneer haar dans voorbij is gaat de choreograaf weer tussen de mensen zitten. Ze kondigt de laatste ‘practice’ aan. En dit houdt in om voor drie minuten aandacht te geven aan een buurman of buurvrouw, bijvoorbeeld door oogcontact te maken.

Deze ‘voorstelling’ is controversieel, niet omdat er geshockeerd wordt maar juist omdat er echte verbinding ontstaat met elkaar. Het gemeenschapsgevoel en de sereniteit die er na afloop heerst is heel bijzonder. Nardin heeft meditatie naar het theater gebracht. Het vraagstuk wat is dans en wat is theater wordt hiermee wel weer aangehaald. Is dit kunst? Kunst van het verbinden, dat wel.

De verrassing: Siri Loves Me 

Toonga is van het meer en Nardin van het verminderen. Dat laatste was een welkome verrassing. Al moeten in het kader van meditatie de jongeren van Katja Heitmann ook belicht worden. Siri Loves Me is een prachtig project waarbij de 50 jongeren stilte creëren in de stad door de langzame en geconcentreerde bewegingen. Het is een adembenemend stuk van indigokinderen dat door iedereen moet worden meegemaakt.