In 2016 bestond LeineRoebana 25 jaar. Op station Amsterdam CS spreek ik danser van het eerste uur Tim Persent, net voordat hij naar Hengelo afreist om te dansen in SEELE/HERZ. Hij heeft net een repetitie achter de rug van de nieuwe voorstelling LIGHT.

 tekst Joost Groeneboer | foto Deen van Meer

Je danst al vanaf 1994 bij LeineRoebana. Waarom passen jullie zo goed bij elkaar?

‘Ze dagen mensen uit. Hun onderzoekende werkproces is heel belangrijk voor mij. De manier waarop Andrea Leine en Harijono Roebana het aansturen. Ze zijn voortdurend aan het pushen: hoe houd je het fair, hoe houd je het echt, hoe houd je het menselijk… Ze stellen vaak vragen, zonder een antwoord te kunnen geven. Als danser probeer je daar dan invulling aan te geven, met je lichaam een antwoord te creëren. Het is nooit echt af, nooit helemaal te pakken. Onvoorspelbaar. Op het moment dat ik zeg: nu begrijp ik het, dan is het voor mij afgelopen, dan is het niet meer interessant. Het blijft nieuw voor mij, ik blijf dingen ontdekken in mijzelf. En ze geven me ontzettend veel ruimte. We zijn nu meer dan twintig jaar samen en er is een soort relatie ontstaan. Het is misschien niet altijd leuk of gezellig. Ze zijn veeleisend. Maar ze waarderen mijn inzet. Ik ben ook steeds meer involved. Hoe langer een relatie, hoe verder je gaat…’

Typerend voor LeineRoebana is de rol van muziek…

‘Ze werken veel met live muziek, dat is ontzettend belangrijk. Natuurlijk gebruikt iedereen muziek, maar LeineRoebana is echt op zoek om de werelden van dans en muziek bij elkaar te brengen. Dans is niet alleen een illustratie van de muziek. Het gaat over twee kunstvormen die bestaan in hetzelfde moment, en hoe kunnen we dat versterken? Dat is de vraag die elke voorstelling terugkomt. Ook in de voorstelling die we nu spelen, met muziek van Kate Moore. Hoe kunnen we iets toevoegen, aan de muziek, aan de dans. Hoe ontstaat daartussen een spannende dialoog? En hoe raken we het publiek?’

Waarover gaat LIGHT?

‘LIGHT vloeit voort uit Ghost Track een paar jaar geleden , een dansvoorstelling die we deden met dansers en musici uit Indonesië. Was dat nog een ontmoeting, nu gaan we een stap verder. Het gaat nu om het samen maken van iets nieuws. We werken weer met vrijwel dezelfde groep. Nu repeteren we nog alleen met de Nederlandse dansers, maar vandaag is een van de dansers uit Indonesië aangekomen en binnenkort komen daar nog een paar prachtige mannen bij. Componist Iwan Gunawan, die gamelanmuziek met elektronica combineert, is al aan het schrijven. De Indonesische zangeressen moeten straks ook meebewegen. Het is nu vooral oefenen, oefenen, oefenen. Andrea en Harijono geven feedback; wat werkt niet en wat werkt wel. Lange vermoeiende dagen, maar het gaat blenden. Indonesië is een intrigerend land. Dans, zang en muziek zijn er sterk verweven. We hopen de voorstelling ook daar op te voeren. Het land is wel sterk aan het veranderen, vooral politiek. Maar verder blijven het gewoon allemaal mensen, met handen, knieën, voeten, die willen eten, dansen… Volgens mij gaan we dat ook laten zien.’

Wat zijn je toekomstplannen?

‘Ik heb ontzettend veel geluk gehad, wat betreft gezondheid, werk, liefde… Ik dans nog steeds met ontzettend veel plezier, dat verandert niet. Natuurlijk doe ik niet meer alles, ik ben ook voorzichtiger geworden. Er is iets met de oudere danser de laatste tijd. Het gaat niet alleen meer om dansers van 18 of 19, maar ook om ervaring. Er zijn nog steeds mensen met wie ik graag wil werken. Ann Van den Broek heeft bijvoorbeeld een solo voor me gemaakt die ik weer ga opvoeren in mei. En ik ben een paar jaar geleden begonnen met lesgeven, workshops, en dat vind ik ontzettend spannend. Ik ben geïntrigeerd door de manier waarop informatie kan worden doorgegeven. Dan heb ik het vooral over coaching. Ik zou me graag willen ontwikkelen in die richting. Ik blijf leren en ontwikkelen. Dat heb ik met LeineRoebana gemeen. Maar ik wil ook graag terug gaan geven.’

Dit artikel is eerder verschenen in dansmagazine 2/2016