Spiritwalking - Nederlands Danstheater
Gezien: 8 december 2016, Gashouder te Amsterdam

Groene appels. Zwarte pakken. Witte dansvloer. Zwarte dansvloer. Rode dansvloer. Een gigantische silo. Het is onduidelijk waar de reis van Spiritwalking van het Nederlands Danstheater naartoe gaat.

De silo is imposant met een gigantisch hoog plafond en industriële uitstraling. Het decor van een abstract uitziende ondiepe doch brede zwarte woning met trappen aan weerszijden is grotesk en prachtig gesitueerd. De verwachtingen zijn hoog, mede omdat het Koninklijk Echtpaar aanwezig is. Hoewel de dansers van het Nederlands Danstheater (NDT) de choreografie feilloos uitvoeren mist er helderheid in het verwezenlijken van de thematiek in de choreografie van Spiritwalking. 

Herinneringen thematiek in Spiritwalking met Charles Mudry

León en Lightfoot vonden het van belang om het stuk uit te voeren op een plek met geschiedenis, waar volgens de makers de energie nog voelbaar is. ‘Spiritwalking gaat over de ruimte,’ vertellen de choreografen. Desalniettemin is het de geschiedenis van ex-danser Charles Mudry die we op innemende wijze te horen krijgen. Herinneringen over zijn moeders eten. Over de dansrepetities van vroeger. Dat het over de ruimte zelf gaat wordt hierdoor niet concreet. Maar Mudry heeft wél mijn complete aandacht.

Ten midden van een cirkel groene appels krioelt een danseres in donkergroen gewaad langzaam om zichzelf heen. Een andere danser verwijdert gestaag appel voor appel en legt deze voor het ‘huis’ op een lange rij neer. Dit beeld voelt aan als vergane glorie. Hiermee wordt de sfeer in deze oude industriële plek bepaald.

Herhalende León en Lightfoot choreografie op Philip Glass

Er worden veel bewegingen herhaald, wat een reflectie is van de repetitieve secties in de muziek van Philip Glass. Een beweging die vaak wordt gebruikt is het optillen en uitstrekken van een been tot naast het oor. Het been wordt door de arm van dezelfde kant vastgehouden. De uitmuntende ballettechniek met strak uitgevoerde arm en handgebaren, de grote draaien en ronde jambes en l’aire zijn typerend voor de look van het NDT. Dit zien we terug in deze voorstelling, maar de bewegingen zijn veelal inwisselbaar.

Vergane glorie in choreografie in Westergasfabriek

De frisse, groene appels die er eens waren en dan niet meer, lijken sentimentele gevoelens over het verleden te symboliseren. Wat was komt namelijk nooit in dezelfde vorm terug. Het zwarte huis, Mudry’s herinneringen, de verdwijnende appels en de trieste vrouw in het donkergroene gewaad zijn de hoogtepunten van de voorstelling, maar niet de danspassen.

Terwijl de makers vertellen dat de dansvoorstelling over de Gashouder gaat, is de thematiek van persoonlijke herinneringen in het begin prominent aanwezig. Ook al wordt er mooi gebruik gemaakt van de Amsterdamse locatie, er ontbreekt een duidelijke vertaling van het gekozen thema in de choreografie. Spiritwalking van het NDT houdt je in het begin in de greep maar bereikt daarna een plateau. De vorm kan uiteindelijk geen inhoud creëren, hoe mooi die vorm van dans ook is. Hierdoor zijn we geëindigd waar we begonnen zijn.  

Spiritwalking van het Nederlands Danstheater is tot en met 14 december te zien in de Westergasfabriek. Voor meer informatie, zie ndt.nl