Gezien 4 februari 2016 - Theater Korzo, Den Haag

Pavement van Abraham.In.Motion beschouwt de geschiedenis en situatie van Black African-Americans. Ook al wordt de thematiek wel verbeeld, en is deze thematiek zeer relevant, de dansvoorstelling mist een sterke opbouw waardoor men meegesleept kan worden. Er gebeurt van alles, net té veel.

De Amerikaanse dansgroep van Kyle Abraham is voor het eerst in Nederland. Door Holland Dance Festival (HDF) beschreven als een "shooting star”. Geschoold in klassieke muziek, beeldende kunst en – pas in tweede instantie – moderne dans, wisselt hij moderne- en urban dansstijlen moeiteloos met elkaar af in een cultureel significante choreografie. 

Raciale ongelijkheid geïllustreerd door Abraham.In.Motion

Pavement illustreert het leven van zwarte jongeren in achterstandswijken van Amerikaanse grote steden, gebaseerd op de film Boyz N The Hood. Het publiek komt binnen terwijl er hiphopmuziek speelt. Rechtsachter staat een basketbalring waarop beelden van de straat worden geprojecteerd. De achterwand bestaat uit metalen constructiehekken om het idee van een verlaten plek te creëren.

Abraham danst zelf mee in de voorstelling en is de eerste danser die opkomt. Op herhalende wijze toont hij een bewegingsfrase met snelle armen die over het hoofd ‘vliegen’ en strak gechoreografeerde rondzwiepende benen. Hij wisselt moderne dans af met hip-hop en een hinkend straatloopje. De tweede zwarte jongen die opkomt maakt soortgelijke bewegingen. De derde danser is blank. Hij loopt direct naar Abraham en legt hem met de handen op de rug op de grond, zoals bij een arrestatie. De huidskleur van de dansers wordt duidelijk ingezet om de rassenongelijkheid te benadrukken.  

Dans niet overeen met Abrahams thematiek

Snelle hand-polsbewegingen met de armen in de lucht worden opgevolgd door diepe kniebuigingen met een gestrekt achterbeen (lunge), partnering, zitten, elkaar aanraken en arabesques vanuit een lunge. Afgezien van de gechoreografeerde gevechten lijkt de dans niet specifiek iets aan de thematiek toe te voegen. Ik zou de choreograaf willen vragen waarom hij nu precies voor déze bewegingen kiest?

Gevoelige momenten in Pavement

Een operanummer wordt overlapt met een geluidsopname van wanhopig geschreeuw door vrouwen en meisjes. Dit snijdt als een mes door mij heen. Maar dan beginnen twee mannelijke dansers weer van alles te doen met moderne dans. Het klopt voor mijn gevoel niet. De dansgroep telt maar één danseres en ik had juist haar op dit moment willen zien. Gewoon in het midden staand. Kijkend naar ons. Ter uitnodiging om elkaars ziel te zien.

Een ander potentieel sterk moment is wanneer Abraham “Help me” herhalend roept, terwijl er een rood sirenelicht ronddraait. Twee dansers bewegen in het halfdonker door. Deze scene toont de hopeloze situatie van het leven in de hood.

Multi-choreografie met sociaal-culturele thematiek

“Someday we’ll all be free” is de zin waarmee de voorstelling muzikaal wordt afgerond. Abraham lijkt hiermee te willen zeggen dat de Afro-Amerikanen (nog) niet vrij zijn, omdat ze benadeeld worden door hun huidskleur.

Hiphop. Opera. Moderne dans. Gevechten. Rekwisieten. Lichtwisselingen. Er gebeurt van alles in Pavement, een meltingpot, eigenlijk iets té veel. Om de betrokkenheid van de toeschouwer te vergroten had de choreograaf de gevoelsmomenten meer mogen benadrukken en minder hard hoeven proberen indrukwekkend te zijn.  

Pavement is tijdens het Holland Dance Festival van 4 t/m 6 februari te zien in Theater Korzo Den Haag. Voor meer informatie, zie holland-dance.com/voorstelling/420/pavement.