Volhardende ontmoeting in 'Blind Sight'
Het is bijzonder. Een choreograaf blijft bij een dansvoorstelling vaak uit beeld. De bedenker van de beweging, de naam die wordt genoemd. Maar Sagi Gross, naamgever van Gross Dance Company, gaat verder. In Blind Sight stond ik plots oog in oog met deze opmerkelijke jonge choreograaf.
Zijn creatief partner Jeroen Fransen schitterde in afwezigheid, als dramaturgisch brein achter de content. Blind Sight zegt onder de huidige, soms schokkende gebeurtenissen juist wat Gross en Fransen willen zeggen, al blijft dat metaforisch en zonder woorden. En de dansers zijn de uitbreiding van hun eigen lichaam.
Stortvloed aan... dans
Ogen tasten de ruimte voortdurend af maar kruisen elkaar niet. Fysieke confrontaties leiden niet tot echte ontmoetingen, ze botsen en ketsen af. De beklemmende uniformiteit, de moordende herhaling, een leeg en bijna kleurloos universum. Zijn wij dat? Blind Sight verwijst naar de stortvloed aan informatie, beelden, spanningen en conflicten in deze wereld. Geïnteresseerd in diens impact, zoals de broeierige hondsdagen een mens geheel kan verlammen. Opgejaagd. Koortsig. Continu. De dansers tonen in duo's en trio's de wreedheid van deze opsomming.
Gelukkig is er ook de schoonheid van unisono choreografieën, de menselijkheid van uitputting, mijn bewondering voor hun beheersing, opzwepende ritmiek of een bevrijdend moment van herkenning. Anders wordt het bijna ondragelijk. Want kijk, zelfs als de dansbewegingen bij momenten divers worden, verstarren ze zich al snel tot persoonlijke tics.
Iets in mij verlangt zo sterk dat er iemand uit de band springt. Viel er maar iemand door de mand, maakte maar plots een wilde beweging, doorbrak één met een schreeuw. En heerlijk, dat is precies wat onverwachts door Blind Sight heen gebeurt. Dansers komen op en af, en toch wil je dat het doorgaat: het gewicht van de beweging, de zwaarte van herhaling, en tel daar de poëtisch lange lijnen bij op.
Gross blijft me bij
De choreograaf gunt me even rust als hij het gele kale licht laat uitgaan en hij de dansers hult in een vervagend, zacht geel en blauw. Even worden zij iconen, ver van me weg. En dan komen plots Gross en Emanouela Merdjanova, soliste bij Het Nationale Ballet, bij binnen. Het duurt maar even. De beweging komt opnieuw op gang, in wat misschien een portret van hemzelf is, uiteindelijk ongrijpbaar (in elke ontmoeting).
In Blind Sight komt ieders individuele kracht tot recht in het geheel en versterkt zich daardoor. Zo leek het het wel of de dansers samen in opstand kwamen, in een eerbetoon aan de menselijke volhardendheid om elkaar toch te kunnen zien en die ander te willen ontmoeten. Dat is het beeld dat me de volgende dagen af en toe voor de ogen zal komen.
Blind Sight keert op 17 mei 2016 terug naar Theater Bellevue te Amsterdam. Daarna gaat het op tour. Ga voor meer informatie naar de website van GrossDanceCompany.
