Shearing the Wolves voelt als een thuiswedstrijd voor het Nederlands Dans Theater, waarin het toptalent waarover dit dansgezelschap beschikt met trots wordt getoond. Alle vier de choreografen zijn ooit als danser bij NDT begonnen, toen Jiri Kylian - die bij deze premiere aanwezig was - nog de artistieke leiding had. Echt indrukwekkend is het niet (meer), al laat danser Gregory Lau daarentegen wel een onvergetelijke indruk achter.

Shearing the Wolves, het eerste programma van Nederlands Dans Theater 2 van dit seizoen, ging donderdag 29 oktober in première in het Zuiderstrandtheater in Scheveningen. Het drieluik bevat twee wereldpremières: One on One van Johan Inger en Aureum van Medhi Walerski. Deze choreografieën omlijsten de reprise van Sleight of Hand van Sol León en Paul Lightfoot.

Shearing the Wolves van NDT2

Wegens de gedeelde artistieke achtergrond vroeg ik mij, voorafgaand aan Shearing the Wolves, af welke aspecten van de signatuur van de vier choreografen sterk overeen zouden komen of juist zouden verschillen. Wat opvalt is dat iedere choreograaf een andere dynamiek hanteert en aan ander gevoel voor drama heeft. De gemene deler is een zekere ingetogenheid en gevoeligheid. Grote emoties worden beheerst geuit en zijn daardoor ‘behapbaar’.

One on One van Johan Inger

In One on One (2015) van Inger staat het duet centraal en tasten zes dansers de grenzen van zichzelf en hun partner af. Ze lijken echter niet in staat om met elkaar een romantische relatie aan te gaan, net zoals dat componist Franz Schubert - op wiens muziek zij dansen - ogenschijnlijk nooit gelukt is. De dansers bewegen meer naast elkaar dan met elkaar en de dans bestaat veelal uit abrupte kleine bewegingen en maffe loopjes. Het woord dat in me opkomt is awkward. Omdat de partners uiteindelijk toch geen contact weten te maken, blijf ik achter met een onbevredigd gevoel.

Sleight of Hand van Sol León en Paul Lightfoot

Met Sleight of Hand (2007) kozen León en Lightfoot voor een nieuwe, meer theatrale richting. Voor mij was dit stuk acht jaar geleden mijn eerste kennismaking met de choreografen. Met name de twee monumentaal lange personen lieten een blijvende indruk op mij achter. De bewegingen zijn groots en naar buiten gericht, waarbij ‘slowmotion’ en ‘suspension' afgewisseld worden door een plotselinge versnelling. Het versterkt de drama in hun choreografieën, die veelal over de dood gaan. Zo komen ook in Sleight of Hand drie doodsengelen iemand halen. Maar ondanks het heftige thema en de meeslepende muziek word ik niet meegesleept. Sleight of Hand is vooral gewoon heel erg ‘mooi’.

Aureum van Medhi Walerski

Aureum van Walerski maakte op mij - tegen alle verwachtingen in - de minst blijvende indruk. Eén voor één komen vier goud geschminkte mannelijke dansers op, die samen dansen alvorens in het tweede deel op te gaan in de groep van eveneens goud gekleurde dansers. Kijken we naar de zoektocht naar de individuele identiteit en hoe die stand houdt binnen een groep? De bewegingen van de dansers zijn vloeiend en de hele choreografie belichaamt, in tegenstelling tot de andere twee, een bepaalde meditatieve flow, “leaving only a melancholic breath of beauty behind”. De choreografie is al net zo poëtisch als de bijgaande omschrijving en daardoor net zo on(be)grijpbaar.

Danser Gregory Lau is veelbelovend

De titel Shearing the Wolves refereert aan het ontluikende talent van de jonge dansers van NDT2, die soms boven verwachting presteren. Zo bleek de choreografie van Sleight of Hand iets te hoog gegrepen, maar er was één danser die nergens moeite mee had. Gregory Lau danste in alle drie de choreografieën en ik kon niet anders dan vooral naar hem kijken. Zijn techniek en timing zijn perfect, maar dat is niet waarom hij opvalt. Lau lijkt zelfs nog te dansen als hij stil staat, zijn energie nog steeds in beweging, verder reikend dan de grenzen van zijn lichaam. In One on One liet hij daarbij ook een expressie zien op zijn gezicht die bij de andere dansers (behalve Alice Godfrey) ontbrak.

Thuiswedstrijd voor Nederlands Dans Theater

Na iedere choreografie wordt er enthousiast geapplaudisseerd en gejoeld en worden er staande ovaties gegeven, een eer die het publiek normaal gesproken tot het eind van het programma bewaart. Zelf ben ik ook fan van NDT, al voel ik niet meer die extase die ik ervoer toen ik voor het eerst kennismaakte met het werk van deze choreografen. Ik heb genoten van de dansvoorstelling, maar ben niet verrast, geschokt, of geraakt. Met Shearing the Wolves laat NDT zien wat voor choreografisch talent ze in huis hebben, maar ik merk dat ik verlang naar vernieuwing. Ik wil vooruit kijken in plaats van terug.