Op 14 mei was de achtste editie van Solo’s @ the Sea door De Dutch Don’t Dance Division op het strand van Scheveningen.  

Het concept van Solo’s @ the Sea werd in 2008 bedacht door artistiek leiders Rinus Sprong en Thom Stuart en is sindsdien niet meer weg te denken uit de agenda’s van De Dutch Don’t Dance Division. Sommige van de solo’s bestaan al, andere worden speciaal voor deze jaarlijkse voorstelling gecreëerd. Op sommige avonden doen ook acteurs of muzikanten mee met een eigen optreden. Zo ook deze avond. Een aantal solo’s wordt begeleidt door pianist Erwin Weerstra, hij speelt zelf een stuk en we krijgen iets te zien van actrice Hannah de Leeuwe.

De Dutch Don't Dance Divison staat bekend om zijn toegankelijkheid. Nu hopen dat deze toegankelijkheid de kwaliteit niet ten nadele beïnvloedt.

Solo’s @ the Sea bij ‘de Fuut’

De dansvoorstelling Solo’s @ the Sea is gecombineerd met een goed verzorgd drie gangen diner in strandtent  ‘de Fuut’.  De Dutch Don’t Dance Division komt hier al jaren met deze voorstelling en dat is vast een bewuste keuze van Stuart en Sprong. De strandtent is niet zo groot en komt knus op mij over, er hangt een ongedwongen sfeer. We zien de dansers en choreografen rondlopen en ze helpen op en af te bouwen. Dat maakt het huiskamer gehalte hoog en … toegankelijk. De ruimte heeft rondom glas en we zien het strand, de zee en de duinen. De natuur komt direct bij je binnen.

Op de placemat die op tafel ligt, zien we het programma staan, waarbij mijn aandacht gelijk gaat naar het citaat van George Balanchine: ‘Elke dans voor meer dan één danser is een verhaal, maar een solo is een statement.’

De Dutch Don’t Dance Division opent verrassend grappig

Nadat we van een heerlijk voorgerecht hebben genoten, worden we uitgenodigd om naar buiten te gaan. Waar ik één van de dansers verwacht voor een eerste solo, zien we een grote groep opkomen in ouderwetse badkleding, inclusief badmuts, begeleid door vrolijke jazzmuziek. Ik herken de dansers, maar er staat ook een man tussen die ik niet kan plaatsen(dat blijkt pianist Erwin Weerstra te zijn). Er is zelfs een oudere dame bij die, zo zie ik later, ons verblijd met een humoristisch kort toneelstuk. Terwijl de mensen om mij heen lachen om de grappige bewegingen die de groep synchroon uitvoert, of juist één iemand die overblijft terwijl de rest valt, zie ik ook Stuart en Sprong zelf er tussen staan. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt!

Krachtige eerste solo Palladio van Michael Häflinger

Na de openingsact krijgen we een heerlijk hoofdgerecht (naar keuze) voorgeschoteld Daarna mogen we naar buiten voor de eerste solo. Als we daar allemaal staan, heeft niet iedereen direct in de gaten dat er vanuit zee een danser komt aangelopen. Ik ben direct geconcentreerd en raak geboeid door het beeld. Dat we midden in de natuur staan, geeft direct een extra dimensie. Aan de stilte die er valt kun je merken dat ook de anderen geboeid raken. Danser Michael Häflinger heeft deze solo zelf gechoreografeerd. De bewegingen zijn afwisselend krachtig en vloeiend en volgen overduidelijk de muziek. Eindigend met de vuist in de lucht lijkt het alsof deze danser van De Dutch Don’t Dance Division iets overwonnen heeft.

Veelzijdig aanbod bij de Dutch Don’t Dance Division

De solo’s die binnen in de Fuut volgen zijn stuk voor stuk interessant. Het podium binnen is wat klein en dat beperkt soms de bewegingen van de dansers. Jean-Louis Decock lijkt zich in te houden tijdens zijn solo Hoang. Dat voelt wat ongemakkelijk, maar het contrast is des te groter wanneer hij naar buiten gaat en daar helemaal los gaat. De muziek zwelt aan en Decock beschikt over een enorme kracht, waarbij hij bijna één wordt met het zand. De energie knalt door het glas naar binnen!

De solo’s zijn allemaal anders, maar lijken toch verbonden met elkaar door de bewegingstaal van de dansers, die ondanks de vele verschillen, toch bij elkaar lijken te horen. Met mij zijn de mensen eigenlijk constant geboeid en we kijken geconcentreerd. We zien danser Youri Jongenelen bijvoorbeeld met Silent Embrace, een choreografie van Julia Zuurbier (tevens blogger bij Dansmagazine). Het lijkt alsof Jongenelen danst met een denkbeeldige partner. Omdat Zuurbier zelf net haar solo heeft beëindigd en het strand oploopt, lijkt het alsof hij eigenlijk met háár wil dansen. Ik weet niet waar ik naar moet kijken; de danser op het podium of de danseres die wegloopt, het strand op met wapperende haren in de wind.

Ik begin de quote van Balanchine te begrijpen.

Solo Op eigen benen van Thom Stuart ontroert

Zonder de andere solo’s te kort te willen doen, noem ik tot slot Op eigen benen; een choreografie van Thom Stuart. Hier zien we de jonge danser Jillis Roshanali (leerling Koninklijk Conservatorium, speelde de titelrol in Billy Eliot) het podium opkomen. Hij gaat klaar staan en we horen pianist Erwin Weerstra de muziek van Ludovico Einaudi live spelen. Het nummer Giorni dispari vind ik prachtig en gevoelig gespeeld door het Weerstra. Het is alsof er een viool weerklinkt onder het pianospel. De kwetsbaarheid van de jonge danser in combinatie met deze muziek, raken me dan ook onmiddellijk. Wanneer we buiten dan ook nog een volwassen versie van deze jongen zien staan, artistiek leider Thom Stuart zelf, krijg ik kippenvel. Als artistiek leider meedoen in je eigen dansvoorstelling heeft nooit mijn voorkeur, maar het duet wat volgt tussen de jonge danser binnen en de danser buiten, is een mengeling van kwetsbaarheid, kracht en bescherming.

Dat Stuart zelf meedoet, stoort me dan ook helemaal niet meer. Op een gegeven moment lopen de tranen over mijn wangen en ook mijn zus naast me pakt zachtjes haar zakdoek. De jonge danser met een prachtig stel benen en voeten en een sterk lichaam, beschikt nu al over een groot inlevingsvermogen en is al in staat dit te vertalen in zijn bewegingen. Net als een aantal andere solo’s, eindigt hij buiten op het strand en krijgt van zijn vaderfiguur een jasje om de schouders geslagen. Het beeld is compleet wanneer ze uit elkaar lopen, de één achteruit de duinen in, de ander richting zee en ondergaande zon. Na afloop blijken meer mensen geraakt te zijn, hier en daar wordt wat in de ogen gewreven. Er wordt enthousiast geapplaudisseerd en luid geroepen.

Deze Dutch dó dance… en hóe!

De solo’s waren zeker statements. Ik kan niks anders zeggen dan dat je absoluut moet gaan kijken naar deze bijzondere dansvoorstelling Solo’s @ the Sea. De Dutch Don’t Dance Division lijkt een soort familie te zijn en de toegankelijkheid die Stuart en Sprong beloven, wordt zeker waar gemaakt. Mijn angst voor verlies van kwaliteit, blijkt (gelukkig) ongegrond. Er is zeer veel kwaliteit aanwezig. Alles lijkt te kloppen en samen te komen op het strand, waar de dansers zijn overgeleverd aan de elementen.                            

Ons rest na een kopje thee nog een wandeling terug over het strand naar de auto.    Die doen we in stilte, nagenietend van al het moois dat we gezien hebben.

Nog te zien t/m 12 juni 2015 dus … GO!

Voor meer informatie, zie de website van De Dutch Don’t Dance Division.

Trailer Solo’s @ the Sea van De Dutch Don’t Dance Division