Op zondag 7 december 2014 werd in de Oranjerie op het landgoed Elswout de dansvoorstelling Are We Connected? gegeven. De voorstelling wordt gedanst door zowel het professionele Dance in Art gezelschap als het DiA jeugdgezelschap en verlaat de gebaande paden met een mengeling van dans, woordkunst en film.

IGAWYVW

Kenners van het werk van Dance in Art kunnen ongecompliceerd genieten van het eerste dansstuk, gechoreografeerd door Rianne Slenema. Uitstekende techniek, soepele lijnen, kracht en zachtheid krijgen alle ruimte. Door op allerlei verschillende manieren tegen elkaar aan te leunen, tonen de dansers nieuwe mogelijkheden. Ze bieden mogelijkheden om elkaar te dragen. Om elkaar te vertrouwen?

Mooi is dat hoewel de dansers de verschillende houdingen en liften moeiteloos uitvoeren, het zichtbaar is dat hun spieren nooit ophouden te zoeken naar balans. De dans loopt in heftigheid op, welke uitmond in een herhaling van een serie hele snelle grote en kleine bewegingen op onaangenaam harde muziek. Een lichamelijke uitputtingsslag, te horen aan de snelle, hoge ademhaling van de dansers. Als kijker voel ik me ongemakkelijk. Alsof ik sta te kijken terwijl iemand anders zijn rug vertilt aan te zwaar lichamelijk werk. Na wat een oneindigheid lijkt, brengt een nummer van Chet Baker verlossing en kan ook ik me weer ontspannen.

Het tweede dansstuk, gechoreografeerd door oprichtster van Dance in Art Martine van Santen, wordt gedanst door de professionele dansers en het jeugdgezelschap samen. Hoewel de openingssolo bestaat uit een interessante en entertainende mix van verschillende dans- en muziekstijlen, zijn de schoenen die de jonge danseres als opener moet vullen te groot. Ik kijk naar potentie in plaats van vaardigheid, wat onzeker aanvoelt.

Een verhaal volgt waarbij overtuigend en grappig geacteerd wordt. De professionele dansers lijken de jongere dansers in een keurslijf te willen duwen. De verschillen in niveaus worden mooi met elkaar gecombineerd. Ondanks overtuigend acteerwerk, schemeren liefdevolle moedergevoelens door het danswerk heen. Een genot om naar te kijken. Het jeugdgezelschap verstaat de kunst van de moderne dans verassend goed. Er wordt krachtig en van binnenuit gedanst. Vanuit een ontluikende identiteit. Verwarrend is dat mij niet helemaal duidelijk wordt waar het tweede stuk eindigt en het derde dansstuk begint.

ARE WE CONNECTED?

"I am a white South African, born in freedom". Haar heldere stem komt uit het niets. Ze geeft al dansend een pleidooi over haar plek in de wereld. Uitdagende dansbewegingen hebben geen enkel effect op haar stemgeluid. Haar boodschap dient gehoord te worden en dat wordt het.
Een Italiaanse volgt haar op in haar eigen taal. Met evenveel overtuiging en bravoure. Een Franse volgt haar weer op en dan een danser uit Scandinavië. Vervolgens gaan zij in hun eigen taal met elkaar in gesprek.

Alle sprekers verkondigen krachtig hun boodschap. Het is prachtig en vernieuwend om alle verschillende talen door elkaar te horen. Alsof ze allemaal deelnemen aan hetzelfde gesprek. Doordat het voelt als een gesprek, vind ik het wel echt jammer dat ik hen niet kan verstaan. Hierdoor mis ik ook de samenhang en duurt het theater gedeelte voor mij te lang. De emotie waarmee zij hun boodschappen verkondigen heeft echter geen vertaling nodig.

Dansgroep Dance in Art slaagt erin om dans met theater op overtuigende wijze met elkaar te combineren. Het stuk is voor de gemiddelde dansliefhebber wellicht nog iets te uitdagend, maar dit is mijns inziens slechts een kwestie van de juiste verhouding vinden. De kwaliteit van DiA is dat de dansers het zo doen lijken dat het lichaam elke beweging initieert. Erg knap, aangezien elke beweging tot in de puntjes is ingestudeerd. Met schoonheidsfoutjes komen zij weg omdat de dansers stuk voor stuk sterke identiteiten zijn. En van een sterke identiteit ga je heel snel onvoorwaardelijk houden. Een iets te ver vooruitgestoken kin werkt in het geval van de danseressen van Dance in Art hartverwarmend.

A DAY AT THE OFFICE

De voorstelling wordt afgesloten met een film van Sietse Bruggeling en Martine van Santen. Hoewel de dans op film zonder twijfel aangenaam voor het oog is, vind ik het zonde om een vernieuwende en uitdagende dansvoorstelling als deze te eindigen met een diascherm. Nog vol van indrukken kon ik de film niet de aandacht schenken die hij verdiende.