Midden op de Parade in Amsterdam staat de Rups. Een witte tent omgeven door hartballonnen in de kleur van de liefde. Met een klein publiek mogen we de tent in, waar drie jonge stelletjes zoenend verliefd in het roze licht staan, omringd door bloemen, een kleine gitaar en een microfoon op de achtergrond. Het publiek vindt zijn plek, terwijl het jazzy nummer L.o.v.e. van Frank Sinatra romantisch op de achtergrond draait. De witte vloer en het achterdoek steken mooi af bij het roze licht. Een ideaalbeeld van de liefde wordt in sereniteit en naïviteit neergezet door de zes dansers. Ze zijn verliefd, en alles wat er op dit moment bestaat voor de dansers is hun perfecte wederhelft.

Maar dit ideaalbeeld wat zo gedetailleerd voorgeschoteld wordt blijkt een stilte voor de storm. Plots richten de 6 dansers zich direct tot het publiek. Opgesteld in een rij klinken er intense, diepe ademhalingen. De rust en de perfecte liefde lijken plaats te moeten maken voor een snelle afwisseling van intens geluk, opwinding, woede, heftige verliefdheid en aandoenlijk liefdesverdriet. Als poppen veren de dansers overeind wanneer ze zich verliezen in de intense momenten, waardoor er abrupte afwisselingen in de emoties voorbijkomen.

foto door Timothy Pierre

Rust en chaos

De dansers komen steeds meer vrij in de ruimte. Er ontstaat chaos, afgewisseld door rust. Een flikkerend licht, koppels die elkaar de liefde verklaren met de diepe woorden ‘I love you’ en tegelijkertijd een stem door de microfoon die vertelt wat liefde is en welke soorten van liefde er zouden bestaan.
De muziek is veranderd in een dreigende soundscape waardoor de chaos versterkt wordt. Het zoete, roze licht is verdwenen. De liefdeskoppels zijn niet meer samen. Iedereen zoekt de liefde bij elkaar. Zoenend met de één na de ander komt de groep samen, maar valt het ook vaak weer uit elkaar in individuen die hulpzoekend de noodkreet ‘I love you’ toeschreeuwen naar het publiek.

Bewegingen worden groter en intenser

Hoewel het tot nu toe meer op een theatervoorstelling leek, begint er nu ook steeds meer dansbeweging in de voorstelling te komen. De dansers geven zich over aan de vloer en bewegen zich steeds groter en intenser.
De verliefde dansers die aan het begin van de voorstelling zorgden voor een serene, volmaakte liefdesscène bewegen zich nu bijna dronken over het podium. Men zoent uit wanhoop, rennend naar elkaar in wanhoop om maar niet alleen te zijn, waardoor er enkel uitputting over blijft. 

Uitgeput door de liefde of door de zoektocht naar de liefde? Liefde lijkt niet te vatten in een opgeschreven theorie, dat bevestigen de heftige emoties van de dansers. Tranen rollen over gezichten. Het publiek blijft klappen. Deze korte uitvoering van L.O.V.E. creëert een verlangen naar meer. Gelukkig gaat de langere versie van L.O.V.E dan ook in oktober in première.

 foto door Jamain Brighitta - Associative

Gekeken op 8 augustus 2014
Choreografie door Cecilia Moisio