Alweer 35 jaar zet het Dansersfonds ‘79 zich in voor de bevordering van de Nederlandse danskunst. De 17e editie van het tweejaarlijkse benefietgala van de stichting was ditmaal geheel gericht op het Nationale dans- en choreografietalent. Oud-prijswinnaars en andere dansers van vooraanstaande gezelschappen waren aanwezig om in aanwezigheid van Prinses Beatrix een rijke verzameling hedendaagse choreografieën van eigen bodem ten tonele te brengen.

Without Words van Hans van Manen

Het Nationale Ballet zorgt voor een ijzersterke opening met Without Words van Hans van Manen. Igone de Jongh heeft ontmoetingen met drie mannen, die elk een sterk eigen karakter hebben. Igone ontroert met haar subtiele mimiek en pure emoties. Haar duet met Jozef Varga is intiem en ingetogen, de verleidelijke Rink Sliphorst zorgt voor passie en met Artur Shesterikov gedraagt ze zich terughoudend. Uiteindelijk overschaduwt de bittere realiteit haar verlangen en leiden haar ontmoetingen met de mannen tot niets.

Swan Swong van Lightfoot Leon

Met de pas de deux uit Swan Song van het choreografenduo Paul Lightfoot en Sol Leon houdt het Nederlans Dans Theater de melancholische sfeer nog even vast. De muziek van Philip Glass versterkt de intense en mysterieuze sfeer van dit stuk over afscheid. Een duistere choreografie, maar de vloeiende en intense dans van Myrthe en Marne van Opstal is zeer aangenaam om naar te kijken.

Prelude van Toer van Schayk

Deze editie van het gala is opgedragen aan Toer van Schayk, die als danser, choreograaf, decor-, kostuum- en lichtontwerper een grote bijdrage heeft geleverd aan de Nederlandse dans. Speciaal voor het gala creëerde hij een nieuwe choreografie getiteld Prelude. Deze krachtige solo, waarin Rink Sliphorst doet denken aan een krijgsman, is een verassende en zeer welkome programmatoevoeging. Ook werd de chimaera van L.A. uit zijn Mythische Voorwendsel gedanst. Wederom een krachtige en mysterieuze choreografie met een rauw duet tussen Casey Herd en Nadia Yanowsky, waarin zij doet denken aan de moderne versie van de zwarte zwaan.

Choreografieën van Introdans

Introdans volgt met Passage, een duet waarin wederom het onderwerp afscheid centraal staat. Het lyrische duet tussen Yulanne de Groot en Pascal Schut heeft naast een dramatische lading ook een warme en liefdevol karakter. In hun tweede stuk pakt het gezelschap het heel anders aan door een voorproefje van De Ontmoeting XS: Fauxdeville te laten zien. Hierin dansen Introdansers met senioren of gastdansers met een beperking. De duetten zijn hartverwarmend en ontroerend, en zijn allen voorzien van een goede dosis humor die zorgen voor een meeslepende mix van ontroering en plezier.

Verge van Ted Brandsen

Tijdens een avond waar de ontwikkeling van de danskunst centraal staat mag de Junior Company van Het Nationale Ballet niet ontbreken. Deze groep jonge talenten is pas sinds dit seizoen actief, maar laat nu al zien dat ze grote stappen hebben gemaakt. In de pittige en technische Verge van Ted Brandsen laten Jessica Xuan, Nancy Burer, Nathan Brhane en Daniel Montero zowel in groepswerk als in de duetten zien dat ze over de juiste vaardigheden en uitstraling beschikken.

Two Pieces For Het van Hans van Manen

Voor deze gelegenheid keerde Marijn Rademaker, Solist van het Stuttgarter Ballett en vorig jaar winnaar van de Speciale Prijs, even terug naar zijn geboorteland om met Igone de Jongh Two Pieces For Het te dansen. Het duet van Hans van Manen toont het spanningsveld tussen man en vrouw. In het eerste deel lijken ze eerder tegen elkaar te dansen in plaats van met elkaar. In hoog tempo proberen ze elkaar te imponeren; het partnerwerk is bruisend maar afstandelijk. Langzaam groeien ze naar elkaar toe en worden de bewegingen rustiger. Ze eindigen hand in hand, met hun hoofd op elkaars schouder. Het is een boeiend duet gedanst door twee zeer bedreven dansers.

Le Chat Noir van Scapino Ballet

Het Scapino Ballet Rotterdam mag afsluiten met Le Chat Noir. Het is een stuk dat theatraler en langer is dan de voorgaande choreografieën. Ed Wubbe liet zich inspireren door de kunstenaarscafés in het negentiende-eeuwse Parijs. Showy groepsnummers en dramatische solo’s van bizarre figuren op de klanken van Édith Piaf en Jacques Brel passeren de revue in een duistere setting. Het is soms wat te veel van het goede en de choreografie bestaat eerder uit losse scènes dan dat ze een evenwichtig geheel vormen, maar het publiek kon de theatrale stijl van Wubbe wel waarderen. Wat volgt is een daverend applaus voor alle dansers die belangeloos hebben meegewerkt aan deze gevarieerde 17e editie van het Balletgala, dat met recht succesvol kan worden genoemd.