Afgelopen vrijdag ging in Amsterdam de dansvoorstelling Quite Discontinuous van Jasper van Luijk in première tijdens het ITs festival. Het festival is voor afstuderende dansers en choreografen de eerste stap richting de professionele theaterwereld. Zo ook voor Van Luijk. Hij won in 2012 de ITs Choreography Award vanwege de overtuigingskracht van het werk. Nu staat zijn eerste avondvullende voorstelling op de buhne.

Drie dansers voegen zich trefzeker bij de vierde op het podium. In hun zwarte kleding op het kale, witte toneel ziet het geheel er sober uit. Voorzichtig aftastend haken de ledematen in elkaar. Handen grijpen benen, schouders en ruggen en langzaam ontstaat een geheel dat op een levend organisme lijkt. Lichamen schieten uit de groep om vervolgens weer naar binnen getrokken te worden.

Begeleid door een eindeloze stroom van tranceopwekkende soundscapes is Quite Discontinuous opgebouwd uit afwisselend spannende solo's, duetten en verrassend groepswerk met ieder zijn eigen intentie. Van de kwetsbaarheid van het individu tot de macht van de groep en emoties zoals woede en verdriet om het verlies van een dierbare. De jonge choreograaf zet hiermee zijn fascinatie voor de dood om in dans, wat hij treffend doet door het levenloze lichaam van een danseres te verwerken in een beeldend groepsstuk. Met subtiel ingezette gesproken en geschreven tekst probeert Van Luijk zijn voorstelling nog een extra dimensie te geven, maar blijft hiermee in vaagheid steken.

In een mooie solo lijkt de angst voor de dood naar voren te komen. In het half duister klauwen handen scherp door de lucht, knieën knakken, en de rug kromt. Dan valt ze, draait weer door en staat op haar benen. Verderop in het stuk ontstaat een duet van twee dansers met een vervaarlijke dynamiek waarvan een onbeheersbaar verdriet de drijfveer lijkt te zijn. Ze smijten, trekken en sleuren elkaar door de ruimte, glijden op hun wreven over de vloer en zetten dreunende stappen.

De sterk fysieke en energetische stijl van Van Luijk heeft onmiskenbaar zijn overeenkomsten met die van choreografe Anouk van Dijk. Ook hier vallen en glijden de dansers met ongekende vaart over het podium en bewegen ze alsof de zwaartekracht en harde vloeren hen niet deren. Te vroeg komt het stuk echter tot zijn climax in een donderend groepsstuk waardoor het stuk niet erg lang aanvoelt. Maar het feit blijft dat we hier met een beginnend choreograaf te maken hebben die opnieuw een krachtige indruk achterlaat met zijn dans.

Gekeken op 28 juni 2013
Choreografie door Jasper van Luijk