De titel van de voorstelling refereert naar Theatercafé Le Chat Noir, eens een populaire plek voor artiesten in de wijk Montmartre in Parijs. Een broedplaats waar hoge en lage kunst samen kwamen en waar kunstenaars elkaar inspireerden.

In verband met een blessure zien we deze avond helaas niet het openingsstuk Kranke Katze van choreograaf Felix Landerer. Landerer werd door Ed Wubbe ontdekt bij het internationaal choreografenconcours in Hannover, waar Wubbe sinds 2004 tevens artistiek directeur van is. In 2010 weet Landerer het festival te winnen en ontvangt hij de Scapino productieprijs. Nu is Landerer door Ed Wubbe benoemd als ‘resident choreographer’ bij Scapino en maakt hij zijn eerste grote werk voor het gezelschap.

Leading Edge

In plaats van Kranke Katze brengt Scapino de solo Leading Edge, op muziek van Johann Sebastian Bach. De choreografie hiervan is van Ed Wubbe in samenwerking met danser Besim Hoti, die het stuk ook uitvoert. Ik was eigenlijk wel erg benieuwd naar het stuk van Landerer, maar de korte solo is een goede vervanger en maakt indruk. De urban-achtergrond van Hoti is goed terug te zien in de choreografie en wordt gecombineerd met Wubbe’s vloeiende moderne dans. Hoti lijkt af en toe een soort van slangenmens en maakt bewegingen die onmogelijk lijken. Hij werd voor zijn uitvoering van Leading Edge dan ook genomineerd voor de Zwaan Beste Dansproductie 2008/2009, in het seizoen dat het stuk gemaakt werd.

Supernova

Hierna volgt het stuk Supernova (2009) van Marco Goecke met zeven dansers. Supernova wordt gezien als één van de beste werken van Goecke. Ik heb het stuk al eerder gezien, in het programma 4 x 20 Waterproof van Scapino in 2009. Toen vond ik het een sterke afsluiter, maar deze avond weet het niet voortdurend mijn aandacht vast te houden. Toch blijft het een interessant stuk met de dansers die verschijnen en verdwijnen met behulp van het licht, de choreografie met snelle, korte bewegingen en rondzwaaiend zout en brandende lucifers. Ook zorgen de duisterheid, jazzsfeer en het gebruik van veren zeker voor een associatie met Parijs.

Le Chat Noir

De avond eindigt met Le Chat Noir van Ed Wubbe. Het doel van Wubbe met dit werk was om zichzelf en het publiek te verrassen en dat lukt. Ondanks dat de stijl van Wubbe wat mij betreft nog steeds zeer herkenbaar aanwezig is in het werk, is Le Chat Noir zeker anders dan we van Wubbe gewend zijn: het werk is theatraler en bevat ook enkele personages, zoals een doorgeslagen artieste.

Wubbe gebruikt onder andere chansons van Edith Piaf en Jacques Brel en die zorgen ervoor dat je meegevoerd wordt naar Parijs. De afwisseling met de operateske muziek van Jacques Offenbach zorgt voor een zekere spanning, net als de verschillende dieptes en perspectieven die gecreëerd worden met het licht en de projecties op het achterdoek en op ronddraaiende panelen. Le Chat Noir eindigt uitbundig met de Cancan, maar dan a la Ed Wubbe en Scapino. In Parijs probeerden de artiesten om buiten de gebaande paden te gaan en ook Wubbe doet dat zeker met deze choreografie.

Foto's: Hans Gerritsen