Er zijn allerlei positieve dingen om India mee te beschrijven: de culturen, talen (meer dan 1000!), cuisine, muziek en dans. Onderdeel van de cultuur is dat je als een god wordt onthaald en je al gauw als nieuw lid van de familie wordt opgenomen.

Maar India kent ook een donkere kant, één waarin taboes een grote rol spelen, zoals seksueel misbruik. Het zijn niet de verkrachters die schuld of straffen krijgen, het zijn de meisjes en de vrouwen die als seksslaaf werken die als uitschot van de samenleving worden gezien.
 
In samenwerking met Stichting Stop Kindermisbruik heb ik het dansproject Changing Lives Through Dance opgezet voor geredde meisjes uit de (kind)prostitutie van Mumbai. Het dansproject heeft rehabilitatie als doel, met als subdoelen: plezier maken, zelfvertrouwen opbouwen en het vergroten van fysieke en emotionele kracht.
 
In Mumbai zit het hoofdkantoor van de Rescue Foundation. Dit is de organisatie die raids organiseert met niet-corrupte politiemensen om de meisjes te bevrijden. Na de bevrijding worden ze in een opvangtehuis geplaatst en proberen de stafleden persoonlijke informatie te verkrijgen. Velen zijn naar India gesmokkeld vanuit Nepal en Bangladesh. Waar mogelijk worden de meisjes gerepatrieerd of keren terug naar hun thuisplaats in India.

Vaak accepteren families hun dochters niet omdat zij een schande voor het gezin en de gemeenschap zijn, ook al zijn ze door hun eigen ouders als jong meisje verkocht. Alhoewel, vele mensen worden belogen en denken dat hun dochter als huishoudster in de grote stad zal werken en daarmee geld kan verdienen voor het gezin. Anderen worden minderjarig uitgehuwelijkt en het is de echtgenoot die zijn ‘vrouw’ verkoopt.
 
Na een korte vergadering met de personeelsleden in Mumbai gingen de assistent projectmanager en ik op weg naar Boisar. Een plattelandsplaatsje, twee uur ten noorden van Mumbai. Hier heeft de Rescue Foundation een protected shelter home waar zo’n 150 meisjes, vrouwen en hun kinderen wonen. Na een dutje in de auto word ik wakker op een zandweg, koeien lopen over straat, honden wroeten in afval, en mensen staren naar de witte vrouw in de auto.
 
Bij aankomst krijg ik ‘aarti’, dat is het welkomstritueel voor een gast. Ik ontvang bloemen en ‘tikka’ (de rode stip) op mijn derde oog. We lopen op een zandweggetje langs verschillende gebouwen voor een tour. Er is een cursuszaal, een grote industriële keuken, slaapzalen, nog een cursusruimte, en een recovery care center waar de dertien meisjes met HIV afgezonderd wonen van de rest en behandeling ontvangen.
 
Het belangrijkste element dat niet te missen valt, is dat ik overal aangestaard word.
Iedereen is reuze nieuwsgierig, maar bijna niemand spreekt Engels dus er wordt heel veel gewezen en gegiecheld wat me erg ongemakkelijk maakt. De hele dag word ik overgoten met impressies en aan het eind van de dag trek ik mij terug om bij te komen.
 
De eerste drie dagen waren erg pittig omdat ik moest wennen aan het staren, het eten met mijn rechterhand, en altijd een sjaal omslaan. Tevens heb ik een aantal interessante ‘kamergenoten’ gehad zoals een rat, een muis en twee schorpioenen. Als de elektriciteit het toeliet, sliep ik soms met het licht aan zodat ik kon zien dat ze niet bij mij in bed kropen. Ik zei tegen mezelf: ‘Alle begin is moeilijk, dus dit ook.’ Gelukkig waaide die eerste ongemakkelijke gevoelens over toen ik met de lessen begon: het ijs was gesmolten. Pfew!
 
Ik heb inmiddels Mehndi (henna) op mijn handen en armen gekregen, geshopt voor sarees (de lange lap mooie stof die je in een speciale manier om je heen wikkelt als een jurk), bloemen voor in mijn haar, en een dubbel gearrangeerd huwelijk meegemaakt van twee van de meiden hier.
 
De lesgeefervaring hier is ook een interessante…  
 
Veel mensen lopen in en uit de zaal, baby’s worden binnengedragen die van arm op arm gehupst worden, de biologische moeder vaak in geen velden of wegen te bekennen. De leerlingen lopen midden in de les weg als ze geen zin meer hebben, of ze gaan aan de kant zitten. Ik probeer nog af te tasten hoe ver ik met ze kan gaan, hoeveel ik ze net wat kan pushen om harder te werken en in hoeverre ik moet terughouden om ze niet af te schrikken met een pittige moderne danstraining. Ik hou jullie op de hoogte van de ontwikkelingen en afwikkelingen hier in Boisar.
 
Lieneke maakt vlogs over haar ervaringen. Geïnteresseerd? Surf naar: www.youtube.com/lienekemous en voor meer info: www.lienekemous.com