De tweede voorstelling die ik op 28 juni 2012 bijwoonde tijdens het ITs Festival is afkomstig van vierdejaars studenten aan de Opleiding Moderne Theaterdans Amsterdam. De moderne voorstelling heet The Seeking (of) Felix en is in samenwerking met de dansers gemaakt door choreograaf Liat Waysbort. In het Amsterdamse Danstheater van de Theaterschool kijk ik naar een voorstelling die me heel erg doet denken aan een tijd van mijn leven waar ik geen een herinnering meer aan heb.

Choreograaf Liat Waysbort is dit jaar moeder van een tweeling geworden en dat heeft haar geïnspireerd tot dit stuk met 11 dansers. De vier mannelijke en zeven vrouwelijke dansers  zijn bijna afgestudeerd en krijgen dus eigenlijk nog één keer de kans om te laten zien hoe goed ze kunnen dansen voordat ze de harde danswereld ingaan. En dat doen ze in pyjama’s, bijna babykleding te noemen. Dat dit gedragen wordt door volwassen mannen en vrouwen is grappig, leuk, maar ook een beetje een oncomfortabel uitzicht. Een volwassen man met een eendelige pyjama aan met kikkers erop is eerst even wennen. Maar alle ‘oncomfortabele outfits’ laten wel de mooie lijnen van de dansers zien. De muziek is minimaal. Niet alleen qua muziekstijl, maar er wordt simpelweg weinig muziek gebruikt. Vooral in het begin wordt er veel in stilte gedanst en veel van de passen doen denken aan de kindertijd. Kinderlijke handelingen als duimen en kruipen zijn verwikkeld in de choreografie.

Als de dansers hun solo’s uitvoeren, is het stuk aardig om naar te kijken, alhoewel sommige dansers meer tijd krijgen om te dansen dan andere. Een ander positief punt aan de choreografie is, zoals ik ze noem, bepaalde balansmomenten. De dansers stonden bijvoorbeeld op één rij om allemaal in een andere aparte houding met elkaar in balans te blijven. Hier kan je zien hoeveel kracht de dansers hebben en ook de originaliteit van choreograaf Waysbort komt op deze momenten het best tot zijn recht.

Een perfecte choreografie was het naar mijn smaak niet. De hele show bleef namelijk continu op hetzelfde niveau. Een hoogtepunt in een stuk kan voor veel voldoening zorgen en de weg naar die uiteindelijke ‘explosie’ kan spanning veroorzaken die een voorstelling goed kan doen. Veel moderne stukken maken hier geen gebruik van. Bij The Seeking (of) Felix vond ik het gebrek aan een spanningsboog  een gemis.

Dansen in deze voorstelling op het ITs festival is een mooi visitekaartje voor de afgestudeerde dansers, alleen vond ik het jammer dat sommige dansers veel meer aanwezig waren in de choreografie dan andere dansers. Hierdoor was ik vooral gecharmeerd van een handjevol dansers, maar deed de rest me weinig. Vooral voor liefhebbers van moderne theaterdans was het een mooie voorstelling door de originele choreografie en de prima uitvoering van de dansers.