Bij So You Think You Can Dance zal het niet voorkomen, maar als danser heb je een hele goede smoes als je kritiek krijgt na een voorstelling: het was niet mijn choreografie. Je kunt je dus als danser nog altijd achter de choreograaf verschuilen, maar als je de choreograaf bent van een stuk waar je zelf in mee danst, dan valt alles toch op jou terug. Ik had dan ook een goede reden om zenuwachtig te zijn toen ik 22 en 23 juni 2012 mijn debuut maakte als choreograaf bij de eindvoorstelling van CREA’s choreografieproject Moving Into Focus XVI.

CREA is een cultuurcentrum in Amsterdam voor studenten waar je een cursus kan volgen in dans, theater, fotografie, muziek, film, beeldend en literatuur. Een hele lijst aan cursussen waar studenten heel goedkoop onder één dak bijvoorbeeld heel veel kunnen dansen. Maar je kan er ook dansstudio’s huren voor een spotprijs. Iets waar Ultimate Dance Battle winnaar Vincent Vianen meer dan eens gebruik van heeft gemaakt. In het tweede deel van CREA’s cursusseizoen besluiten sommige dansers mee te willen doen aan een choreografieproject Tijdens dit project werken ze samen met een docent/choreograaf om een stuk te creëren voor de eindshow. Dit heb ik al meerdere keren gedaan en wilde daarom iets nieuws proberen. Ik ben al een jaartje bezig mijn eigen hiphop choreografieën te maken en via Youtube en mede-dansers krijg ik leuke feedback. Dus ik besloot dit jaar mee te doen met een duet, helemaal van mezelf.

Toen ik hiervoor groen licht kreeg, gingen er miljoenen ideeën door mijn hoofd, maar het belangrijkste was al snel: een partner. Een groot deel van de choreografie had ik al gemaakt en die zag ik mezelf (in mijn hoofd) met een ijzersterke danseres van mijn cursus uitvoeren. Een paar weken later stond ik met haar in de studio om haar mijn choreografie aan te leren. Ik was vooral erg zenuwachtig hoe mijn danspartner zou reageren op de muziek die ik had uitgekozen. Want een danser die een hekel heeft aan de muziek waarop hij of zij moet dansen, is over het algemeen op amateur, maar ook op professioneel niveau erg lastig mee te werken. Gelukkig zat dat goed en moest ik nog maar een ding doen: de choreografie aan mijn danspartner leren.

Voordat je choreografie echt klaar is voor het grote podium, moet je nog heel veel doen: een lichtplan bedenken, je muziek aan elkaar mixen, maar ook de outfits moeten geregeld worden. Het gene wat het voor mij zo makkelijk maakte, was dat het ook écht mijn eerste keer was en ik er al heel veel over had nagedacht. Maar toen de repetities begonnen en ik mijn duet moest opvoeren voor alle andere dansers, sloegen de zenuwen wel heel erg toe. Uiteindelijk vrees je vooral dat bij de buiging het publiek doodstijl blijft en je de krekels hoort tjirpen. Gelukkig kreeg ik een ongelofelijk hard applaus en joelde al mijn mededansers me toe. De drie shows die volgden gingen ook bijna perfect, iets wat waarschijnlijk te danken is aan mijn gouden regel: “Een choreografie kan je alleen goed doen, als je het kan dromen”.