Een dansvoorstelling die gebruik maakt van live-muziek, de ruimte van een industriële loods en het publiek. Dat is de belofte die choreograaf Jasper van Luijk maakt voor zijn nieuwste stuk Shifted. Tijdens het Festival a/d Werf is de voorstelling meerdere malen te zien in De Reuzenhal, een grote loods waar kinderen geïntroduceerd worden met dans in Utrecht Overvecht. Een voorstelling waar je meteen in zit en soms zelfs aan meedoet.

Bij de meeste dansvoorstellingen wandel je rustig naar je plek, ga je met alle gemak zitten op een rode stoel en kijk je uit op een hoogliggend podium. Choreograaf Jasper van Luijk maakt voor het gezelschap De Dansers en Theater- en Dansproductiehuis Generale Oost, in samenwerking met Artez dansacademie het stuk Shifted en doet alles anders. Vanaf het moment dat je De Reuzenhal binnenloopt is de voorstelling begonnen. De dansers zijn al door de loods heen verspreid. De één leunt tegen een grote kist, de ander ligt op de grond, weer een ander zit aan de zijkant tussen het publiek en de enige mannelijke danser zit op een stuk hout.

Sociaal isoloment
De loods zit vol met voornamelijk giechelende pubers die als ‘schooluitje’ naar deze dansvoorstelling gaan. De regel is wel: als een dansvoorstelling een klas vol pubers stil krijgt, dan heb je wat moois in handen. Dat niveau behaalt Shifted op deze warme maandagmiddag regelmatig. De vijf dansers namen het publiek mee op een reis naar of in? sociaal isolement. Wat in het begin duidelijk te zien is omdat de dansers met elkaar bewegen zonder uit hun eigen hokje te komen. Ook bij de duetten en originele lifts werken de dansers leuk samen, maar blijven de dansers een individu.

Plotseling rennen twee van de vijf dansers tijdens hun duet op me af om op de houten bank te klimmen, waar ik op zit. Omdat ik net naar een andere danser keek, was dat wel even schrikken. Je zit niet alleen in de voorstelling, je hoort er ook bij. De vijf dansers maakten ook uitstekend gebruik van de ruimte door elkaar op kisten te tillen, erover heen te lopen en er uiteindelijk op te dansen.

Een interactieve dansvoorstelling
Het meest bijzondere moment van de voorstelling was toen een deel van de houten muur opzij werd geschoven en een duet zich verplaatste naar een ruimte die eerst nog was afgesloten. De dansers dansen door op de minimale muziek waar nu licht getokkel van een gitaar doorheen klinkt, terwijl het publiek zich naar de nieuwe ruimte verplaatst. Eenmaal aangekomen in de tweede ruimte zie je een gitarist staan die live speelt. De lichten veranderen, iedereen heeft een plekje in de loods gevonden en het stuk begint nu echt schwung te krijgen.

Als de gitarist niet veel later begint te zingen, terwijl een van de danseressen de mooiste en intense solo van de voorstelling opvoert, is de avond compleet. Ik moet wel een kanttekening zetten bij de twee dansers die tijdens deze solo even uit hun personage braken en achterin de loods duidelijk bespraken dat er iets niet helemaal volgens plan was gegaan.

Voordat je het door hebt, dwingen de dansers het publiek naar achter door steeds dichterbij te gaan dansen. Er valt een wit doek naar beneden waar tegenaan wordt gedanst. De dansers hebben nog maar weinig ruimte om te dansen en banen zich nu een weg door het publiek. Als een danseres dan symboliseert dat ze gek wordt van haar sociaal isolement, gaat het publiek om haar heen staan alsof er net midden in een drukke straat een ongeluk is gebeurd. Als de groep weer bijeenkomt en de voorstelling is afgelopen, klinkt er een oorverdovend applaus dat voornamelijk afkomstig is van de middelbare scholieren. Eenmaal weer buiten in de warme zon springt een van de scholieren een pirouette in de lucht en zegt: “Kijk juf, ik kan het ook”.