De vraag die menig danser doet rillen, blozen en zweten. Omstebeurt of allemaal tegelijk. De komst van het populaire dansprogramma So You Think You can Dance heeft ervoor gezorgd dat iedereen die ook maar iets van het programma heeft gehoord, jou als danser die ene vraag stelt. Gevolgd door: “kan je niet wat van je dansen laten zien?”. Of je nou professioneel of amateur danser bent, wat moet je hier nou mee?

Sinds ik dik vier jaar geleden een dansfilmpje van mezelf op Youtube heb gezet, is dans voor mij tot meer uitgegroeid dan een sportieve hobby of een manier om vrouwen mee te versieren. “Je danst. Oh, wat leuk. Dat zie je jongens nooit doen, wat voor stijlen doe je dan?”. Het is een echte passie geworden. Nu werk ik overdag op de redactie van Dans Magazine om daarna elke avond door te racen naar een hip hop, ballet of moderne dansles. Weinig dingen maken me zo gelukkig als het dansen. Maar als iemand me vraagt of ik niet mee moet doen met dat “ene” dansprogramma, blijft het verzinnen van een antwoord moeilijk.

“Nee, daar ben ik niet goed genoeg voor” of “Nee joh, dat zijn allemaal professionals”, of mijn persoonlijke favoriet: “misschien over vijf jaar”. Iets wat ik elk jaar weer zeg zonder er een jaar vanaf te halen. Maar waarom is die vraag, ook al complimenteus van aard, zo vervelend? Het verbaast me vooral dat ik deze vraag al naar me toe krijg geslingerd, zonder dat die persoon me ook maar ooit heeft zien dansen. Wie weet ben ik wel zo aritmisch als een dove dj en zo stijf als een overleden planker? Willen deze mensen echt dat ik in Carré voor Dan Karaty ga staan om daarna huilend zonder bootcampticket naar huis te gaan?

Dat is vast niet hun bedoeling, want het is vooral goed bedoeld. Als ze praten met een danser en zelf niet meer van de danswereld weten dan wat SYTYCD voorschotelt, dan kunnen ze qua vraag bijna geen andere kant op. Belangrijker is: waarom doen heel veel dansers, getalenteerd of niet, niet mee aan dat “ene dansprogramma”? Eerlijk: als je denkt ergens goed in te zijn, vindt je het automatisch nog leuker, maar stel Dan Karaty vind je “wack”, is er dan nog genoeg passie over om door te gaan met dat gene wat jou zo gelukkig maakt? Ook al bak je er misschien niks van?