I'm feeling happy! Met dit gevoel stond ik vanmorgen op. Echt gelukkig! Niet alleen met je leven maar ook gelukkig dat Ellen en ik binnen 6 jaar tijd van brons-ster niveau de hoofdklasse hebben bereikt in de ballroomdansen. Dat geeft je toch een enorme boost! Daar zijn we best trots op gezien de latere leeftijd waarop we dit bereikt hebben.

Het komt je natuurlijk niet aanwaaien en we kunnen nog zeker een stuk doorgroeien. We trainen elke week minstens twee keer en we proberen driemaal per week effectief te trainen. Alle technische informatie die we van dansleraar Patrick Lagas krijgen moet tenslotte 'in je systeem' getraind worden. En in uurtje techniekles worden soms maar 4 pasjes behandeld.

Waar de clubles ophoudt begint het wedstrijddansen. Elke pas die je met je voet verzet kent ongeveer zeven items. Je bent er niet als je weet dat je je linkervoet moet verplaatsen. In welke richting? Is het een 'heel' of een 'toe' en komt daarna bijv. weer een 'heel'? Hoe moet mijn bovenlichaam staan t.o.v. mijn onderlichaam? Hoeveel moet ik draaien? En zo kan ik nog wel even doorgaan.

En natuurlijk moet je de juiste danshouding ook nog behouden. Rechtop staan, armen op, kin op, schouders naar achteren, kanten gesloten. En nog allemaal tegelijk ook! Ik ken de kreten van Patrick uit mijn hoofd, daar kun je me 's nachts mee wakker maken! Nu nog de uitvoering! Ach, een aantal van die zeven items die bij elke pas horen begint nu wel in ons systeem hun plekje te krijgen.

Je zou bijna denken dat we een soort robot zijn? Voel me soms ook motorisch aardig gestoord! Maar het plezier in dansen moet blijven en dat moet je ook laten zien aan de mensen langs de kant. Jouw publiek en zeker ook de jury moet kunnen zien dat jij samen met je partner geniet. Dat is ook dé kreet van alle heren en dames dansleraren: just dance! Gewoon lekker dansen dus!