Marco Goecke, onder andere bekend als huischoreograaf van het Scapino Ballet Rotterdam, begint vanaf seizoen 2013/2014 als nieuwe ‘associate choreographer’ bij het Nederlands Dans Theater. Hij zal drie jaar aan het gezelschap verbonden zijn en in deze periode zal hij minimaal één stuk per jaar voor hen creëren. Goecke treedt hiermee in de voetsporen van choreografen als Crystal Pite, Johan Inger en Alexander Ekman.

Carrière

Goecke begon, na zijn balletopleiding, zijn carrière als danser bij verschillende gezelschappen in zijn geboorteland Duitsland. Onder andere bij het Theater Hagen Ballet, waarvoor hij zijn eerste choreografische werk Loch creëerde. Vanaf 2001 creëerde hij tientallen balletten en opera’s voor verschillende gezelschappen, waaronder het Ballet van Stuttgart, het Hamburg Ballet, Les Ballets de Monte Carlo, Scapino Ballet Rotterdam, NDT en NDT2. Voor het Diamond Project en het New York City Ballet maakte hij het stuk Mopey, wat door het succes op een aantal internationale dansfestivals vertoond werd. Als choreograaf is Goecke beloond met meerdere internationale prijzen voor zijn werk, waaronder de Prix Dom Perignon in Hamburg voor zijn stuk Blushing. Gedurende 7 jaar is hij als huischoreograaf verbonden geweest met het Scapino Ballet. Hier maakte hij vele stukken waaronder Orlando, Supernova, Pierrot Lunaire en het meer recente, avondvullende Songs for Drella.

Dansvernieuwer

Goecke wordt één van de dansvernieuwers van het moment genoemd. Zijn stukken zijn verrassend en worden gekenmerkt door een duistere sfeer, absurditeit, magie en zeggingskracht. Voor het NDT maakte Goecke al twee stukken, namelijk Nichts en Garbo Laughs. Deze laatste werd door de VSCD Dansjury genomineerd voor de Zwaan voor meest indrukwekkende dansproductie. Zijn werk wordt door de artistiek directeur van het NDT, Paul Lightfoot, gezien als een “belangrijke bijdrage aan de ontwikkeling van het gezelschap”.