Ateke Willemse, trouwe vrijwilliger van Festival de Nederlandse Dansdagen voelde verschillende betrokkenen bij het festival, dat van 4 t/m 6 oktober voor de 16e keer plaatsvond, eens even flink aan de tand met onorthodoxe vragen. Na iLL Skill Squad, Samir Calixto en Francesco Curci sluit zij de serie af met Ann Van den Broek.

Haar nominaties voor de Zwaan zijn op één hand te tellen. Of ja, net. Ann Van den Broek is onlosmakelijk verbonden aan de Nederlandse Dansdagen. Dit jaar was haar stuk The Red Piece te zien en heeft ze een nominatie gekregen voor het werk Domestica (een samenwerkingsverband met Krisztina de Châtel). Een gesprek over verzameldrang, vreugdedansjes en de noodzaak van handwerk.  

Het thema van de Nederlandse Dansdagen was verzamelen. Wat verzamel jij zoal?

‘Dit onderwerp ligt nogal gevoelig, want ik ben opgegroeid met teveel spullen om me heen. Mijn familie kwam bijvoorbeeld om in de strips: Guust Flater, Jommeke, De Blauwbloezen, Suske en Wiske, noem maar op. Persoonlijk verzamel ik schoenen, cd’s en films, wat natuurlijk een hoop plek in beslag neemt. Verder heb ik van het proces van alle stukken die ik ooit heb gemaakt opnames liggen. Dit heeft te maken met mijn choreografische angst voor vergankelijkheid. Dansers laat ik ook altijd hun bewegingsfrasen en ontwikkelingen opschrijven, zodat ze niks vergeten. Toch probeer ik eigenlijk om er vanaf te komen. Niet van de bestaande verzamelingen, maar wel van soortgelijk gedrag. Controle speelt namelijk een grote rol en dat is een belangrijk item in mijn werk.’

Wanneer deed je voor het laatst een vreugdedansje?

‘Toen ik tijdens het proces van The Red Piece de band Dez Mona voor het eerst live hoorde spelen in onze studio. Dat was onbetaalbaar.’

Je bent inmiddels meerdere keren genomineerd voor de Zwaan en hebt vrijwel met iedere choreografie een plek gehad op het festival. Hoe zou je de relatie met de Dansdagen kunnen karakteriseren?

‘De stad Maastricht is, naast Antwerpen en Den Haag, als een derde thuis voor me. Het zuidelijke van de stad spreekt me erg aan. Verder heb ik tijdens de Dansdagen op één editie na altijd wat te doen gehad. Ik voel me dan ook echt onderdeel van het festival. In dat tussenjaar was ik niet genomineerd, maar werd wel de film van Co(te)lette vertoond. In eerste instantie was dat vrij gek, maar later vond ik het geweldig. Ik begon namelijk te vrezen dat het publiek me misschien beu zou raken of zou denken dat ik de nominaties als vanzelfsprekend beschouw. Ik vind het niet normaal dat ik word genomineerd, maar wél dat ik op de Dansdagen aanwezig ben.’

Hoe sta je tegenover je dubbelnominatie voor Domestica van dit jaar?

‘Omdat de samenwerking met Krisztina de Châtel zo vurig is begonnen, ben ik er extra blij mee. Het stuk had ook uit elkaar kunnen spatten, maar alles is heel goed verlopen. We hebben hier keihard voor gewerkt.’

Tijdens The Red Piece begeef jij je al breiend op het podium. Tegenwoordig is het heel hip om te haken, breien, naaien en punniken. Wat vind jij van deze comeback van handwerk? 

‘Handwerk is inderdaad al een tijdje in aan het worden. Sorry dat ik het zeg, maar ik ben deze trend voor geweest. Voor een lange reis, voornamelijk in het vliegtuig, is breien voor mij namelijk de enige manier om stil te zitten. Ik kom erdoor in een soort tunnelvisie terecht die me rustig houdt. Zo obsessief als ik mijn stukken maak, ben ik dan bezig met mijn patronen. Vroeger verstopte ik wegens het geitenwollensokken-imago mijn tussenproduct als iemand eraan kwam. Inmiddels ben ik er heel open in. Bovendien: ik breek het vliegtuig af als ik geen breinaalden in mijn handen heb.’

Heb jij je dansers ook geconfronteerd met deze obsessie?

‘Jazeker. Zij hebben voor The Red Piece een deel van de kostuums zelf moeten haken of breien, zodat ze volledig met het stuk bezig zouden zijn. Sommigen heb ik de basisprincipes van handwerk moeten aanleren en de dansers kregen buiten de repetities om deadlines om de kledingstukken af te krijgen. We verkopen inmiddels ook zelfgemaakte armbandjes waarmee je WArd/waRD kunt steunen.’ 

Kun je de lezers tot slot een blik in je choreografische keuken gunnen? 

‘Maar natuurlijk. Bij dezen: een hartcardiogram van The Red Piece, dat deel uitmaakt van mijn gearchiveerde verzameling.’

Door: Ateke Williams