Begin van het seizoen 2012-2013 kreeg Het Nationale Ballet er een nieuwe, veelbelovende tweede solist bij. De 23-jarige Isaac Hernández trad na vijf jaar bij het San Francisco Ballet gedanst te hebben toe tot het Nederlandse gezelschap. Isaac groeide op in Mexico en kreeg aanvankelijk balletles van zijn vader Hector Hernández Valle in de tuin van hun huis in Guadalajara. Dankzij een studiebeurs kon hij zijn opleiding voortzetten in de Verenigde Staten. Hij nam deel aan verschillende internationale gala’s en is naast zijn carrière bij Het Nationale Ballet druk bezig met het organiseren van zijn eigen balletgala in zijn thuisland Mexico. Ondanks zijn drukke schema maakte hij tijd vrij om te praten over zijn projecten en zijn overstap van San Francisco naar Amsterdam.

Je bent net terug uit Mexico waar je een groots balletgala getiteld Despertares hebt aangekondigd. Wat houdt dit project precies in?
Despertares (ontwaken) is onderdeel van een reeks projecten in Mexico waarmee ik iets wil betekenen voor de grote groep kansarme jongeren die het land kent. Het begon twee jaar geleden toen het tijdschrift Líderes Mexicanos mij opnam in hun befaamde lijst van de 300 meest invloedrijke mensen in Mexico. Zij vroegen naar mijn ideeën om Mexico vooruit te helpen. Met hulp van het ministerie van cultuur ben ik toen langs verschillende nationale kunstacademies gegaan om mijn verhaal te vertellen en masterclasses te geven.

Daarnaast kreeg ik de kans om het balletgala A Moment To Dream te organiseren in het Nationaal Auditorium. Dat was zo’n groot succes dat we nu opnieuw een gala organiseren onder de naam Despertares. Door via deze wegen mijn verhaal te vertellen laat ik zien dat het mogelijk is om die negatieve vicieuze cirkel te doorbreken en motiveer ik jongeren om iets van hun leven te maken. Het is veel meer dan een balletgala, het is een project dat inspireert  en saamhorigheid creëert. Ik wil mensen erbij betrekken en levens veranderen.

In Mexico is er weinig publiek voor ballet. Wat moet er volgens jou gebeuren om dit te veranderen en hoe wil jij daar aan bijdragen?
De Mexicaanse balletwereld is klein. Het aanbod is beperkt en het zijn vooral dezelfde bekende klassiekers die steeds opnieuw opgevoerd worden. In mijn gala’s probeer ik een zo gevarieerd mogelijk programma samen te stellen met zowel klassieke pas des deux als nieuwe werken. Het doel is om een bestaand publiek te verassen en een nieuw publiek te blijven boeien. Ik wil een nieuwe wereld voor mensen openen en ze het gevoel geven dat ze iets speciaals hebben gezien.

Daarnaast dient het ook als een cultureel uitwisselingsproject. Door dansers van internationale topgezelschappen als het Royal Ballet, ABT en Het Nationale Ballet uit te nodigen krijgt het Mexicaanse publiek het beste van de internationale balletwereld te zien. Uiteindelijk moet dit uitgroeien tot uitwisselingen met Mexicaanse dansers en het ontstaan van een internationaal balletfestival. Op deze manier draagt het project bij aan de ontwikkeling van het ballet in Mexico.

Vorig seizoen heb je de overstap gemaakt van het San Francisco Ballet naar Het Nationale Ballet. Wat heeft je doen besluiten om deze stap te maken?
Iedere danser moet in zijn carrière verschillende manieren van werken ervaren. Ik heb negen jaar in Amerika gewoond en gezien hoe het er daar aan toe gaat. Het Amerikaanse ballet en het Europese ballet zijn erg verschillend. Ik wilde dat verschil ervaren.  Ik wilde een nieuw repertoire ontdekken, met nieuwe coaches werken en meedoen met gala’s. Het San Francisco Ballet is een fijn gezelschap, maar er ontstond te veel routine in mijn leven. Om als danser te kunnen blijven groeien moet je uit je comfortzone stappen en op zoek gaan naar nieuwe uitdagingen.

Op welke manier draagt Het Nationale Ballet bij aan jouw ontwikkeling?
Balletmeester Guillaume Graffin heeft mij in korte tijd veel geleerd. Hij vertrouwt in mij als danser en geeft mij een zekere vrijheid om mijn eigen keuzes te maken als het gaat om de voorbereiding en interpretatie van een rol. Er wordt hier gekeken naar jou als persoon en hoe je jouw eigen persoonlijke ervaringen en emoties kunt inzetten om een rol eigen te maken. Deze manier van werken past bij mij. Voor mij is dans veel meer dan passen en techniek, ik streef ernaar om betekenis aan mijn dansen te geven. Door die persoonlijke benadering ben ik mij als danser vrijer en zelfverzekerder gaan voelen.

Hoe kijk je terug op het afgelopen seizoen?
Dit seizoen is een enorme test geweest voor mij. Ted Brandsen heeft me in zowel klassieke als moderne werken gecast. Ik heb kennis gemaakt met voor mij onbekende stijlen zoals die van Hans van Manen, ik dans mee in een nieuwe creatie van David Dawson en ik  heb zeer uiteenlopende klassieke rollen mogen dansen. Ik heb veel nieuwe uitdagingen gehad en heb nieuwe inzichten in mijzelf als danser verworven.

Het hoogtepunt was mijn debuut in Romeo en Julia. Ik had maar weinig tijd om te repeteren met de volledige cast en wist van tevoren niet zeker of ik het wel aankon om een belangrijke rol als deze zo snel eigen te maken.  De laatste scene heb ik bewust weinig gerepeteerd omdat ik de emoties zo natuurlijk mogelijk wilde overbrengen. Ik wilde dat de emoties op het podium oprecht vanuit mijzelf kwamen. Ik ben tevreden met het resultaat. Het was een bijzonder moment dat mij nog lang bij zal blijven.

Waar kijk je het komende seizoen naar uit?
Ik verheug me er op om de hoofdrollen in Don Quichot en de Sleeping Beauty te dansen. Don Quichot is één van mijn favoriete balletten omdat het puur virtuoze dans is. Ik kan mezelf er in uitleven. Sleeping Beauty is juist zuiver en veeleisend. Het is klassiek-romantisch ballet op zijn puurst. Het zijn twee totaal verschillende balletten, maar  ze nemen beide een belangrijke positie in het klassieke ballet in. Er zijn maar weinig dansers die beide rollen eigen kunnen maken. Ik zie het als een enorme uitdaging om beide te vertolken.

Door: Isabella Zijp
Beeld: Eduardo Warnholtz