Waarom hebben we een ander nodig? Wat gebeurt er als we echt alleen zijn? De beweging tussen het ik en de ander is een inspiratiebron voor de jonge en succesvolle choreografe Astrid Boons (29). In Rhizoma toont ze wankele, zoekende lijven, te zien in DansClick vanaf maart. ‘Ik maak geen pasjes, maar zoek een fysieke taal.’

Door Ruth Naber

In oktober ontving je de BNG Dansprijs voor beloftevolle choreografen, samen met Sabine Molenaar en Ryan Djojokarso. Je kreeg ook de Haagse Piket Kunstprijs, een aanmoedigingsprijs voor jonge kunstenaars. Hoe voelt dit succes?

‘Het is geweldig! Als danseres heb ik bij fantastische gezelschappen gedanst en daar kreeg ik waardering, maar deze prijzen voelen voor mij alsof ik erkend wordt voor mijn eigen stem. Dat geeft een ander soort voldoening.’

Hoe kwam je tot choreograferen?

‘Drie jaar geleden maakte ik een duet met twee bevriende dansers. Ik danste toen bij de GöteborgsOperans Danskompani in Zweden. Waar eindigt de een en begint de ander? Dat onderzochten we. Een jaar later maakte ik een nieuwe choreografie met jonge dansers. ‘Dit ís het’, dacht ik. Ik danste vanaf mijn negentiende, eerst bij choreografe Krisztina de Châtel, toen bij NDT II en daarna in Zweden. Dat vergde veel van mijn tijd en lijf. Ik voelde een behoefte mijn eigen weg gaan. Daarom ben ik in 2016 gaan freelancen als choreograaf en danseres, vanuit Nederland. Met danseres Chiara Mezzadri werkte ik aan Rhizoma in Ferrara, een Italiaanse stad. Uiteindelijk maakte Rhizoma deel uit van het programma Here we live and now van Korzo. En het werd goed ontvangen.’

Wil jij alle 5 de vragen en antwoorden lezen? Mis dan het komend nummer niet! Nog geen abonnee? Neem voor maandag 29 januari 16:00 uur een abonnement en ontvang dit nummer thuis.