‘David is niet de beste zanger van de wereld, maar waagt toch zijn kans in Hollywood. Ruby zit al jaren in de business en is inmiddels de premièrefeestjes beu. Hun verwachtingen vervagen in de werkelijkheid die ze beleven. De choreografen Koen De Preter en Maria Ibarretxe slaan opnieuw de handen in elkaar en laten zich inspireren door een heleboel filmmusicals.’

Ik heb niet veel met musical – dat houd ik me tenminste altijd voor – maar geprikkeld door deze woorden ga ik naar de première van While things can change in de Melkweg. Vanaf het begin speelt mijn gebrek aan musicalkennis me parten. Van de liedjes die het tweetal – zichzelf begeleidend op ukelele en trommeltje – zingt, ken ik er geen een. Behalve een nummer van T. Rex, maar wat heeft dat met musical te maken? De West Side Story pik ik er nog wel uit. Maar evenmin herken ik in de mix van moderne dans, stijl- en showdans de musicals waarop hun voorstelling is gebaseerd. Een kniesoor die er op let.

De spontaniteit en humor waarmee het tweetal met alle stereotypen van het musicalgenre flirt, voeren me al snel mee. Even ontwapend als de voorstelling is het gesprek dat ik na afloop met de jonge choreografen heb. Zij vertellen me welke filmmusicals allemaal in de voorstelling zitten verwerkt – niet alleen bekende – en welke ze hebben weggelaten. En T. Rex? Uit Billy Elliot, onthult De Preter. Op de tonen van Cosmic dancer springt het dansertje in spe op zijn bed op en neer, met alleen zijn torso in beeld.

While things can change is volgens Maria Ibarretxe een eerbetoon aan de musical. ‘Maar ook aan onszelf! Het is onze interpretatie ervan.’ Voor mij geeft de voorstelling aanleiding mijn gevoelens over musical bij te stellen. Het zijn niet zozeer de filmmusicals, maar de musicaltheatershows die me niet kunnen bekoren, ondanks hun professionaliteit.

Geef mij maar de musicalchoreografie van Koen De Preter en Maria Ibarretxe. Hun bijna stuntelige dansjes en liedjes geven je het gevoel dat je het allemaal zelf ook misschien kunt. Op mijn fiets neurie ik: ‘I was dancing when I was twelve…’