‘Te conceptueel!’ Toch al moe, vertrekt mijn partner in de pauze naar huis. En dat is misschien maar goed ook. Want hier was ze niet blij van geworden. De danseres die in het eerste dansstuk van de double bill bijna een drumstel aan flarden sloeg, leeft zich tijdens haar solo Solo…? pas echt uit.

Met een verbeten blik stalt Aitana Cordero op de zwarte vloer het ene na het andere voorwerp uit. Elektriciteitskabels in rechte lijnen en diagonaal. Bezems en zwabbers tegen de muur. Oude platenspelers, monitors en afgedankte decorstukken, het hele rekwisietenhok van Frascati wordt door de Spaanse danseres leeggehaald. In vlagen van drift slaat ze een paar toetsenborden en ander apparaten kapot. Een schroevendraaier wordt met kracht in een plastic mand gedreven. Ze houdt niet op voordat alles stuk is. Ondertussen schalt het ene na het andere liefdes- en antiliefdesliedje de zaal in. Nee, van zoveel geweld word je niet vrolijk – naast me krabt een van haar collega-dansers uit het eerste stuk zenuwachtig aan zijn arm. Dit lijkt niet meer gespeeld. Wat is er in vredesnaam aan de hand? Een verbroken relatie? Of nog erger, het kwijtraken van een kind? Daar wijzen wat opgehangen kinderkleertjes en een (verpletterde) rode lolly wel op.

Solo, alleen! Even vastberaden veegt en sjouwt de jonge vrouw de brokstukken uit haar leven weer bij
elkaar. In grote kringen rent ze krachtig om de wigwam van stukgeslagen apparaten in het midden van de vloer. Als een ritueel. Dan werpt ze zich ter aarde, maakt wat laatste stuiptrekkingen en begraaft zich letterlijk in de puinhoop. Als het licht weer aangaat, wijst ze met betraande ogen nog een keer demonstratief naar de aangerichte ravage: Kijk, zover heeft het dus moeten komen!

Vanaf de kant van de zaal nemen twee medewerkers van het theater de schade op. ‘Dat was een box van 3000 euro’, zegt de een vol ongeloof. In schril contrast wandelt even later een juffrouw met champagneglaasjes langs.