Wow. Het is waar. Het was geweldig. Het festival was echt fantastisch. Ik kan het eigenlijk nog steeds niet zo goed bevatten wat er allemaal is gebeurd, omdat het allemaal zo snel ging.
Samen met mijn collegaatje hadden we de dinsdag voor het festival het busje waarmee we naar Maastricht zouden rijden, volgeladen met kantoorspullen, posters, programmaboekjes, flyers, banners, beachvlaggen en computers. Zenuwachtig reden we de volgende ochtend naar het zuiden als hekkensluiters van de volksverhuizing uit Amsterdam. Het leek die rit wel alsof de herfst had besloten op dat moment zijn intrede te doen. Met kracht sloeg de regen drie uur lang op mijn voorruit. Een zware rit, totdat ik de eerste abri festivalposter zag opdoemen en we wisten dat onze eindbestemming niet ver weg meer kon zijn. Theater aan het Vrijthof! We zijn er!

In de dagen voor het festival veranderde het statige theater met al zijn marmer al gauw in het bruisend Nederlandse Dansdagen festivalcentrum. Met tape en rollen posters onder mijn arm speurde ik de ruimtes af om de vrolijke rode vlinder en de tekst ‘Dance First Think Later’ van het campagnebeeld een mooi plekje te geven. Een voor een druppelden de gezelschappen binnen en werd het een gezellige drukte in de artiestenfoyer met dansers en choreografen. Sommigen kende ik, anderen weer helemaal niet. Zo liep ik bijvoorbeeld de prachtige dansers van Het Nationale Ballet tegen het lijf. Het is natuurlijk helemaal geen straf om Matthew Golding van dichtbij te zien. Ik snap wel waarom men hem de Brad Pitt van de Nederlandse dans noemt… Maar geen tijd voor dromen, ik moest door met mijn werkzaamheden om het festival tot in de puntjes voor te bereiden.

En toen begon het festival echt. Die vrijdagochtend zat ik met kriebels in mijn buik aan de ontbijttafel. Het croissantje kreeg ik deze keer wat moeilijker weg, maar het was duidelijk dat iedereen er zin in had. De komende drie dagen zou ik verantwoordelijk zijn voor de berichten via twitter, facebook en de website. Met de start van Dutch Dance Dialogues om 13.00 uur barstte ik dan ook los met het posten van mijn nieuwsberichtjes, leuke feitjes, oproepen en foto’s van het festival. Nadat de voorstelling ROCCO van Emio Greco | PC het festival met succes had geopend in de AINSI begon het avondprogramma met LeineRoebana, Danshuis Station Zuid en Dansgroep Amsterdam. Deze keer zat ook ik in de zaal en kon ik meegenieten van de dansvoorstellingen. De zaal uitlopend realiseerde ik me dat het bijzonder is om temidden van zoveel enthousiaste mensen te zijn die allemaal van dans genieten. Hiervoor organiseer je dus een festival, hier hebben we de afgelopen maanden zo hard voor gewerkt.

De zaterdag vloog voorbij met de ene na de andere voorstelling, open studio, preview, en masterclass. Tot in de late uurtjes snelde ik door de gangen om uiteindelijk met mijn vermoeide voeten een dansje te wagen op de After Party van Het Feest van de Nederlandse Dans. Mijn biertje smaakte goed terwijl ik mijn moves liet zien op de overvolle dansvloer tussen de verhitte dansers, choreografen, bn-ers en bezoekers. Verbazingwekkend dat het mogelijk is om met zo weinig slaap de volgende dag weer actief, scherp en fris op de benen te staan en een festival te runnen.

De laatste festivaldag zat vol spannende onderdelen, waaronder de al vroeg uitverkochte première van Joeri Dubbe die vorig jaar de Prijs van de Nederlandse Dansdagen Maastricht won en speciaal voor deze vijftiende editie een dansinstallatie maakte met spannende lichtvisuals en vette muziek. Ook de live tv-uitzending van de NTR met Albert Verlinde, Nanine Linning en Ed Wubbe vond plaats die ik gezellig met alle licht- en geluidstechnici in de artiestenfoyer van Theater aan het Vrijhof via de tv volgde onder het genot van mijn tiende bak koffie. En zo kwam er ook een einde aan deze dag en dansten de breakdansers van MonteverdISH het festivalverhaal uit op zondag 7 oktober.

Drie duizelingwekkende dagen vol van indrukken, dans, twitterberichtjes, plezier en enthousiasme gingen in een flits voorbij. Het voelt gek dat het nu klaar is. Verdwaasd van alle gebeurtenissen schieten nog steeds de beelden voorbij van de hilariteit achter het toneel, de hectische fietsritjes door Maastricht en de schitterende dansers op het podium. Ik maakte deel uit van een bijzonder festival, met super aardige, snoeihard werkende mensen, die allemaal dezelfde missie hadden om het festival tot een fantastische ervaring te maken. Vermoeid en intens tevreden kijk ik terug op mijn stage en het festival. Om mij heen blijven de persberichten en recensies over de Nederlandse Dansdagen opduiken en lijkt het erop dat het dit jaar een goede editie is. Maar mij maakt het niet uit wat anderen ervan vinden, want voor mij was het een super vette tijd.
 

foto: Antoinette Mooy