Sta ik vorige week op Utrecht Centraal mijn tijd te doden met de tijdschriftenmuur van de Bruna, zie ik het ineens voorbij komen: ‘Nederlandse Dansdagen, hét festival bij uitstek om te genieten van prachtige dans van Nederlandse bodem’. Red, Elle, Marie Clair, Kek Mama, Fab, Elegance, het gaat maar door. In zeker zes tijdschriften zie ik dansfoto’s en tekstjes over de Nederlandse Dansdagen. Wat is het toch gaaf om de zichtbaarheid van het festival te zien toenemen.

Maar met nog minder dan een week voor de boeg beginnen bij mij de zenuwen ook uit te groeien tot niet negeerbare proporties. Zoals gewoonlijk wordt mijn hoofd dan één groot uitroepteken. Vragen, maar zelden antwoorden, stuiteren rond in mijn gedachten. Gisteravond was het ook weer raak. Net thuisgekomen van het tweedaagse huwelijksfeest van mijn zus, wat overigens echt heel mooi was, stroomde langzaam het omvangrijke dansfestival weer in mijn bewustzijn: Wat moest ik morgen ook al weer nog doen. In welke hotels overnachten de gezelschappen, de internationale programmeurs uit Rusland, België en Duitsland? En waar slaap ikzelf? Kloppen de repetitieschema’s voor de doorlopen in de theaters? Hoeveel mensen nemen deel aan het Walking dinner en hoeveel daarvan waren er ook alweer vegetarisch en vergeet vooral niet het personenbusje te boeken!

De lijstjes lijken eerder te groeien dan te slinken vlak voor het festival en mijn laptop verdwijnt in zijn geheel onder de gele post its. Er zijn duizend dingen die tegelijk gebeuren. Nu komt het erop aan. Met een onuitputtelijke energie en enthousiasme vliegt, belt en rent iedereen van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat om Maastricht de komende week te laten uitgroeien tot wervelende dansstad. Iedereen vertrouwt op elkaar en houdt elkaar scherp. Deze mensen weten wat ze aan elkaar hebben. De duidelijk doorgewinterde festivalorganisatoren Peggy, Jikke en Hiskia, die mij nu al zes maanden de fijne kneepjes van het vak leren, weten wat er van ze verwacht wordt. Zij wéten precies waar ze het voor doen! Ik kan het zelf nog moeilijk bevatten, maar straks staan er in drie dagen twintig verschillende voorstellingen geprogrammeerd op tien verschillende locaties en podia in Maastricht.

Wat fantastisch dat de ster-solisten van Het Nationale Ballet in de nieuwste Hans van Manen choreografie op het podium van Theater aan het Vrijthof staan. Hoe gaaf is het dat Conny Janssen en haar dansers straks het publiek welkom zullen heten in hun studio en laten zien hoe een nieuw werk ontstaat. En dat de documentaire Nanine Passion van Nanine Linning tijdens het festival in première gaat, evenals de nieuwe voorstelling Point Cloud van Joeri Dubbe! Als dansverslaafde realiseer ik me nu steeds meer dat ik met deze stage toch wel echt met mijn neus in de boter ben gevallen. Dansers en danseressen zullen het publiek verrassen, meenemen en ontroeren in prachtige dansvoorstellingen en bijzondere performances. En ik heb daar aan meegewerkt!

Maar we zullen het gaan zien. Woensdag stap ik het volgeladen busje in met bestemming Maastricht en rij ik een festival tegemoet waarvan ik vermoed dat ik het niet snel vergeten zal. Misschien zie ik je daar dan ook wel! Want ik verwacht daar heel wat dansliefhebbers tegen te komen!

Wat: Nederlandse Dansdagen, 15e editie
Wanneer: 5, 6 en 7 oktober in Maastricht
Waarom: Festival met spraakmakende, onvergetelijke en opmerkelijke klassieke, hedendaagse, urban, avant garde en moderne Nederlandse dansvoorstellingen