Nu ben ik op een drijvend vlot beland. Welke richting moet ik op? Ik peins maar weet het antwoord niet. Mijn studie verloopt goed, geen blessures, en ik merk dat ik meer wil. Optreden met dans en/of zang. Mijn kansen zijn hier beter dan in Nederland, ook voor expositiemogelijkheden voor mijn schilderijen: er is namelijk geen leeftijdsdiscriminatie en hokjesdenken.

Ik wil echter ook een stabiele relatie, een familie. Dat laatste is wat me in New York City niet gaat lukken, weet ik nu. Met 80% van de meest prachtige vrouwen van de wereld tegen een handjevol mannen, waarvan het merendeel ’gay’ is. In Nederland heb ik op dat gebied betere kansen. Dus moet ik naar Nederland terug, of niet?

Op mijn wensenlijstje staat: ‘Dat Nederland stopt met de leeftijdsdiscriminatie en het hokjesdenken. Weg met de tunnelvisies: een groot hoera voor meer kansen en open mindness.’ Wanneer wordt hier in de politiek over gediscussieerd? Nederland neemt veel van de Amerikaanse cultuur over, maar dit niet?

Als je in Amerika solliceert, zet je geen leeftijd op het curriculum vitae. Bij interviews mag er niet naar gevraagd worden. Bij dansaudities vraagt men om het cv, een recente ’headshot’, ’bodyshot’ en vaak om een dansfilmpje. Je leeftijd vermeld je niet. Door de foto’s en het filmpje kan men je zien en bepalen of je nog een goede performer bent. Nogmaals, leeftijd op papier zegt lang niet alles. Nederland is ouderwets op dit gebied. En als je je leeftijd niet op je cv zet, denkt men gelijk dat je wat te verbergen hebt.

Ook is het mogelijk dat mensen meerdere talenten hebben, en uitmuntende kwaliteit bieden op meerdere gebieden. In Amerika wordt dit omarmd en niet veroordeeld. Heb je de universiteit afgerond, werk je als advocaat maar je acteert ook? Geweldig. In Nederland kan dat niet. Je bent of advocaat of acteur, anders ben je niet geloofwaardig. Je wordt in een hokje gestopt, jij bent dit, jij bent dat: het oordeel staat klaar. Dit neemt veel kansen weg.

Misschien stop ik mijn wensenlijstje binnenkort in de schoen voor Sinterklaas (als ons traditionele feest blijft bestaan gezien de huidige Zwarte Piet-discussie) en hoop ik maar op een ommekeer in de Nederlandse cultuur. Of misschien is het toch handiger te vertrouwen op de flow van dingen, niet bang te zijn en te wachten dat mijn intuïtie en het universum mij duidelijkheid geven welke kant mijn vlot moet opgaan?

Meeke Mutter is een Nederlandse kunstenares van abstracte figuratieve dans. Daarnaast studeert ze momenteel Ballet en Zang bij Ballet Arts in New York. Lees meer op haar website.