Voor mijn gezondheid doe ik er misschien geen goed aan. Bogota ligt op meer dan 3000 meter en gisteren moest de eerste hulp me op het vliegveld weer op de been helpen toen het me door het hoogteverschil even zwart voor de ogen werd. Maar hier in Cali gaat stukken beter. Niet alleen ligt deze stad veel lager, met gemiddeld 28 graden is het er ook een stuk aangenamer.

Colombia is na Cuba is hèt land van de salsa en Cali de onbetwiste hoofdstad. En zo begeef ik me zondagmorgen om negen uur met mijn vrouw naar het Centro Commercial Centenario, een groot modern winkelcentrum, waar elk weekend gratis salsalessen worden gegeven. De muziek schalt ons tegemoet als we de grote hal binnengaan. Een man of honderd is zich aan het opwarmen. Alle soorten en maten door elkaar, jong en oud. ‘Ik voel me weer helemaal thuis’, zegt Martha Luz als ze een aantal bekenden ziet. ‘Dat is een neef van mijn moeder’, wijst ze een spijkerdunne soepelbewegende zestiger aan, die naast de instructeur op het podium danst.

De Afro-Colombiaanse dansleraar Tomas Smith is bijzonder populair. Als hij corrigerend de dansvloer rondgaat, schudt hij de ene hand na de andere. Naar mij steekt hij bemoedigend zijn duim op. Gelukkig kan ik al een beetje salsadansen, want de oefeningen volgen elkaar in hoog tempo op. ‘Latinos, latinos, somos latinos...’

Als de salsamuziek zich met een stevige hiphopsound mengt, is het flink zweten. De plastic waterflesjes vinden gretig aftrek. Na de salsa stappen we over op de snelle samba (om ons op de wereldkampioenschappen voetbal in Brazilië voor te bereiden!) en op de uitdagende, maar rustigere cumbia. Dans is de winnaar, predikt Smith als we afkoelen op Imagine van John Lennon.

Benieuwd naar de beweegredenen voor dit prachtige initiatief – naar ik vermoed door de overheid opgezet om  overgewicht tegen te gaan en om de mensen in dit door oorlogsgeweld geteisterde land tot elkaar te brengen – schieten we na afloop de dansleraar aan. Hij helpt me snel uit de droom. Met de danslessen probeert het slechtlopende winkelcentrum klanten te lokken. Het is maar een van de vele activiteiten. Terwijl we praten wordt de dansvloer met rijen plastic stoelen in een kerkzaal omgebouwd. De mis kan beginnen. Maar niet voordat we een afspraak voor priveles hebben gemaakt.

Deze column is ook verschenen in Dans Magazine 5 2011