‘Vergeet u niet na afloop uw mobieltje weer aan te zetten’, drukt een dame me op het hart als ik ga zitten. Dan klinkt het funky ‘I feel good’ en start danstheatergroep Grey Vibes hun show. Dezelfde song behoort tot het repertoire van het Engelse ouderenpopkoor Young @ Heart.

Ongetwijfeld heeft choreografe Tineke Veenhof de aanstekelijke documentaire daarover gezien. En ook de presentatie eerder deze maand van het mannenproject Hombre, waarin John Wooter het samengaan van urban met moderne dans onderzoekt, begon met dezelfde muziek. James Brown is hot!

Hier echter geen jonge mannen, maar negen vrouwen van 60+ op het toneel. Negen vrouwen in de schaduw van hun leven die zeker niet zijn uitgeblust. Ze zingen ‘Altijd a lady’ en voelen zich, om met Nina Hagen te spreken, ‘Unbeschreiblich Weiblich’. Als jonge meisjes kibbelen ze over elkaars uiterlijk.

De een is jaloers op dat van de ander vanwege de aandacht die ze daarmee trekt. Het betreft dan ook niet zo maar iemand, maar een echte diva. Maria Hauser, die vroeger grand sujet was bij het Nationale Ballet, danst nog steeds de sterren van de hemel. Als prima ballerina in Romeo en Julia en – de vuisten prachtig gebald – in een streetdance act.

Ook in seksueel opzicht hebben de vrouwen niets ingeboet. Terwijl ze prominent met hun achterste naar het publiek toegekeerd staan, draagt een van hen, Maike Rijkaard, ‘Het kontje’ voor. Een humoristisch gedicht van de Braziliaanse schrijver Carlos Drummond de Andrade, dat door de choreografe aan de film O Amor Natural van Heddy Honigman is ontleend. Van begin tot eind toveren de vrouwen een glimlach op mijn gezicht. I feel good.

Achteraf spreek ik nog even met de choreografe en met Marianne Barendsen, projectleider van het Open Lab van de Engelenbak. Op haar initiatief is Tineke Veenhof, die nooit eerder met theater had gewerkt, door mimedocente Dorien Folkers gecoacht. Het is jammer als dit soort projecten in de toekomst door het veranderende politiek klimaat niet meer plaats kunnen vinden. Maria Hauser vindt het geweldig weer op het toneel te staan. Waar anders kunnen we terecht, vraagt ze resoluut. ‘Van buiten worden we ouder, van binnen niet!’ Met die woorden in het hoofd stap ik naar buiten. Ik zet mijn mobieltje aan.