“Ik zie voor mij...”, het eerste idee wordt naar de overkant van de tafel geslagen. “En ik zie voor mij…”, het balletje wordt vol enthousiasme terug geslagen. Mijn ogen gaan in rap tempo van het ene hoofd naar het andere. Voor mij zitten Stella (danseres), Rony (director of photography), Willemijn (lichtontwerpster), Joeri (muziek producent) en Cynthia (danseres).

Vandaag gaan we het beeldmerk van dansvoorstelling EAR vastleggen. Draad is toch wel de basis van het verhaal, maar ook emotie en het surrealisme. Hoe verwerken we dit in elke vorm van communicatie zonder te veel van de voorstelling weg te geven? Deze mensen hebben het antwoord.

Het is een week later. De trailer en het beeldmerk zijn vastgelegd. Repetities naderen. Omdat het script sinds midden juni af is, ben ik op zoek naar muzikanten. De percussionist heeft zich intussen gemeld. Maar waar blijft de contrabassist en fluitist? De zoektocht naar muzikanten blijkt een enorme uitdaging te zijn. Ik geef niet op. Jazzcafés worden gebeld, het prikbord van het conservatorium is geprikt, het netwerk wordt ingezet en zelfs Google wordt geraadpleegd.

Intussen vallen twee vrijwilligers van de productiekant weg. Ik sta er nu alleen voor. Elke dag heb ik mailcontact met onbekenden. Ik raak de tel kwijt.

“Wow, wat is het hier mooi!” Wit, licht, ruim met een steunvork in het midden. Dat is galerie Castrum Peregrini, de locatie van EAR. Willemijn en ik kijken elkaar aan. We bevinden ons in een nieuwe uitdaging. Kunnen wij EAR hier uitvoeren zoals beoogt qua licht en vormgeving? Oplossingen zoeken die uiteindelijk concessies worden. Ik bedenk mij dat ik de locatie niet tegen moet werken, maar moet spelen met wat er is. Ik gooi alles qua vormgeving om. Castrum Peregrini en EAR zijn weer vriendjes.

Wanneer je denkt dat het goed gaat, kan alles ineens op zijn kop staan door de kleinste verandering. Maar wanneer bescheidenheid en het zoeken naar elkaar is weggevallen en er ruimte ontstaat om open voor elkaar te staan, komt iedereen dichter bij zichzelf. Ik merk op hoe elk persoon van het team groeit in zijn rol gedurende het project. Dit maakt het waard om door te gaan. Het proces is té bijzonder om op te geven.

Ben je nieuwsgierig naar de voorstelling? Kaartjes voor EAR zijn nu te koop via deze website.

‘Hoogte- en dieptepunten’ is de tweede blog uit een reeks van vijf. Elke blog beschrijft de weg naar de voorstelling toe. Mijn naam is Cammy Mai Tran, een storyteller die haar kunstdisciplines (muziek, beeldend en verhalend) heeft omgegoten tot een theater installatie / performance art. Meer informatie is te vinden op www.cammymaitran.com. Volg EAR tot op de voet op mijn Facebook-pagina.