‘Wanneer gaan jullie weer verder?’ ‘Je hebt geluk, over tien minuten.’ Lachend: ‘Wil je meedoen?’ Bijna juichend rent het jochie – een jaar of tien, sneakers, korte broek en stekelhaar – naar zijn moeder om verslag te doen. Ondertussen komen de breakdansers bij. Wat eten en drinken, lol maken met de voorbijgangers en nog snel hun vorige optreden evalueren: ‘Je moet niet zo schreeuwen, zonder dat bereik je ze ook wel.’ 

Nog voordat de tien minuten voorbij zijn, zet een van de jongens de gettoblaster aan en begint slow en cool op de muziek te bewegen. De een na de andere danser voegt zich bij hem, voorbijgangers stoppen en langzaam vormt zich een publiek. Op de stoep wordt in een cirkel een lijn gespannen, en de show kan beginnen. 

‘Sluit goed aan, zodat niet een of andere gek de kring instormt!’ De tien jongens staan op een rij. Sons of God ontcijfer ik op sommige van hun T­shirts, en bij anderen Skill Dealers Crew. Eerst even opwarmen. Onder het meeklappen van de toeschouwers, laten ze hun yell horen: It’s free to give, But the more you give, the better we live. If you give 5 euro, we are stars. If you give 10, we are superstars, If you pay 50, we come home with you!

Het publiek lacht flauwtjes, maar het optreden dat ze vervolgens te zien krijgen, zit goed in elkaar. Gevoel voor show hebben de jongens beslist. Om de beurt doen ze hun ding. Ze buitelen over elkaar heen en kronkelen ineen gehaakt als een slang over de grond. Als afsluiter vormen drie dansers samen een karretje en drijft een vierde ze met zweepbewegingen voort. Vol bewondering kijkt het jochie toe. ‘Ik wou dat ik 10 euro had’, verzucht hij. ‘Voor 50 euro mag je ze meenemen naar huis’, plaagt z’n moeder. Met zijn tong uit de mond kijkt hij haar vol ongeloof aan. Voordat hij een woord kan uitbrengen, vervolgt ze: ‘Maar ik wil ze niet hebben hoor!’