Op uitnodiging van Suzanne Raes, documentairemaakster en oud-klasgenote, was ik een paar weken in Nederland om een reunie bij te wonen van mijn lagere school “Samenspel” in de Weezenhof in Nijmegen. De school bestaat nu niet meer. Op 2 september 2012 vond de reunie plaats en zag ik mijn klasgenoten van 30 jaar terug.  Dat was heel bijzonder en gelijk zo vertrouwd om elkaar weer te zien. Je hoort wie op wie verliefd was, en waar je toen niks van af wist. Vele herinneringen komen boven.

Suzanne had het idee opgevat om een documentaire te maken over onze klas, onze wijk, over de samenleving toen en nu, en wat er nu van een ieder geworden is. Omdat ik als enige klasgenoot in het buitenland verblijf, wilde ze me interviewen over mijn leven als kustenares, mijn studie, mijn dans, mijn schilderijen en zingen in New York City. Zeven andere klasgenoten zijn ook geinterviewd. Ze heeft me gefilmd  terwijl ik danste in een balletstudio; ze filmde toen ik aankwam op Schiphol, ook tijdens de reunie zelf. Ik ben een mooie ervaring rijker.

De gymzaal waar ik zelf mijn eerste balletpassen deed als 8-jarige staat nog steeds op dezelfde plek in mijn oude wijk. Bijzonder hoe in een tijd van continue veranderingen, er ook dingen zijn die na 30 jaar niet veranderd zijn. De wijk is hetzelfde, mijn moeder woont in hetzelfde huis als 30 jaar terug. Veel klasgenoten bleken ook in Nijmegen te zijn gebleven.

Na de documentaire-activiteiten ben ik samen met mijn moeder teruggevlogen naar NYC. Gelukkig weer goed door de douane gekomen. Dat is elke keer een stressvolle gebeurtenis omdat ik ouder ben en ze me dan streng aankijken “Doet zij een balletstudie?” “Ja! Zeker”. Dit was voor mijn moeder de eerste keer dat ze naar NYC ging, en ze mijn leven, school, vrienden zag. Het waren twee intense en prachtige weken. Heel veel leuke dingen gedaan, zelfs op het superdrukke 5th Avenue gefietst te midden van alle taxi’s, als real Dutch Girls, en mijn moeder was helemaal niet bang: ze volgde me gewoon. Ze vond het helemaal geweldig.

Ik hoorde tijdens mijn verblijf in Nederland ook dat veel dansgezelschappen geen subsidies meer krijgen en nu een beroep moeten gaan doen op particulieren (-fondsen) voor donaties, iets wat in NYC heel gebruikelijk  is. Mijn oude school Dance New Amsterdam in NYC stuurt om de zoveel tijd een email naar iedereen, ook naar oud-studenten, met het verzoek om een bijdrage van 10$ om het voortbestaan van de school te kunnen garanderen. In theaters zijn vaak stoelen met de naam van een genereuze schenker erop te vinden. Het lijkt alsof Nederland steeds Amerikaanser wordt. Ook gezien alle veranderingen in het zorgsysteem. Is dat iets wat we willen of niet?

De documentaire van Suzanne Raes “De mooiste jongen van de klas” wordt uitgezonden bij de VPRO in de zomer van 2013. Voor meer info: info@meekemutter.com.

Ps Voor leuke weetjes over NYC, kijk ik regelmatig op de site: www.vanuitnewyork.com