Elk klein meisje droomt ervan een echte prinses te zijn, een mooie prinsessenjurk te dragen en in een kasteel te wonen met de prins. Nou ja, bijna elk meisje dan. Ik droomde eerder van het paard dan van de prins en stond als jong meisje dagelijks om 6 uur ’s morgens op om mijn overall aan te trekken zodat ik kon helpen met koeien melken.

Toen ik 14 was en een vriendin vroeg of ik meeging naar stijldansen, stond ik dan ook niet bepaald te springen. Ik vertelde mijn moeder dat ik het maar stom vond, maar die vroeg of ik het niet toch eens wilde overwegen omdat ‘het bij je opvoeding hoort’. Zo kwam het dat ik meeging naar het welbefaamde vrijdansen bij de lokale dansschool. Dit bleek erg gezellig en voordat ik het wist was ik gegrepen door het dansvirus.

De cursus Brons werd Zilver en ook Goud en Goud-Ster werden aan de diploma’s toegevoegd. Voorzichtig maakte ik kennis met wedstrijddansen. Eerst in de regio, later ook landelijk. Daar kwam het besef dat het na de klassen met debutanten niet ophield, daarna kwamen namelijk de kledingklassen. Waar ik eerst zowel de latin- als de ballroomdiscipline deed, ging mijn voorkeur steeds meer uit naar ballroom. Heren in een apenpakje, dames in een prachtige ballroomjurk vol met glitters. Stiekem begon die droom van het over de vloer zweven in een prinsessenjurk, dansend met mijn droomprins, ook bij mij te leven.

Het leek iets onbereikbaars, maar in 2007 was het dan eindelijk zover: ook ik mocht een prinsessenjurk aan. Een prachtige zachtroze met heel veel glitters en van die flappen aan de mouwen, waarvan ik inmiddels wist dat dit officieel strass-stenen en floats heten.

In die tijd waren er nog vijf klassen te gaan voordat je kon promoveren naar de hoogste klasse. Deze klassen doorlopen was een uitdaging en het fanatisme groeide ongemerkt uit tot een levensstijl. De volgende, ogenschijnlijk onbereikbare droom was ontstaan. Mijn haar verfde ik pornoblond omdat dat zo mooi stond op de vloer, al mijn vakantiedagen gingen op aan trainingskampen of wedstrijden en mijn vriendenkring bestond slechts nog uit dansers.

Afgelopen mei danste ik samen met mijn toenmalige danspartner het Nederlandse kampioenschap, of eigenlijk Bondskampioenschap, in de op één na hoogste klasse, de A-klasse. En die dag werd de droom die zes jaar daarvoor ontstond werkelijkheid: we wonnen het kampioenschap en promoveerden naar de Hoofdklasse.

Helaas liep hierna mijn danspartnership stuk en kwam het starten in die klasse er niet direct van. Desondanks bleef ik actief binnen de danswereld door te trainen, maar ook door een andere kant van het dansen te ontdekken, namelijk lesgeven. Toch is nu echt de tijd aangebroken om de sprong te wagen en met mijn nieuwe danspartner de wedstrijdvloer weer onveilig te maken. En wel in die befaamde klasse, de Hoofdklasse bij de grootste dansbond van Nederland, de NADB.

Je bent als danser altijd geneigd je blik op de toekomst te richten en te kijken naar dansers die meer hebben bereikt dan jij. Deze keer doe ik dat eens niet en kijk ik terug naar hoeveel van mijn toch wat veranderde dromen al zijn uitgekomen sinds die tijd dat ik in een overal tussen de koeien rondliep. Voor de eerste wedstrijd is er dan ook maar één doel: genieten van het dansen!

Vanaf nu houd ik iedereen graag op de hoogte van mijn dansavonturen, maar ook zal ik jullie verder meenemen in de wondere wereld van het ballroomdansen. Hopelijk is het voor jullie net zo leuk om te lezen als het is voor mij om deze blogs te schrijven!

Foto door Pingreply Photography