Naar aanleiding van het interview vorig nummer met Vincent & Flo, schreef een dansdocente zich zorgen te maken over de inhoud van het blad: ‘Wat heeft dit nu nog met ‘jonge dansers’ te maken?’ Ik kan me haar opmerking goed voorstellen. Met de jongeren waaraan zij les geeft waarschijnlijk niets. Maar naast gevestigde dans probeert Dans Magazine ook nieuwe ontwikkelingen te laten zien en die bewegen zich soms op het snijvlak van theater en dans.

Alle reden om op 30 november een kijkje te nemen bij Spirit van Vincent & Flo. Voor de deur wacht een gemengd publiek. Vrienden en fans van het dansduo en oud-studiegenoten van de Theaterschool en School voor Nieuwe Dans Ontwikkeling. Maar ook toeschouwers die je normaal bij een dansvoorstelling nooit ziet. Middelbare mannen met snorren die waarschijnlijk naar Frascati zijn gelokt door het de dag ervoor in de NRC verschenen artikel ‘Bloot, bloter, blootst’.

Bloot is de voorstelling zeker en door de rondvliegende bloedrode verf en het fysiek geweld soms best schokkend. Maar toch stukken minder provocerend en vulgair dan verwacht. Vanaf het begin dat Vincent met een groot Chinees babymasker poedelnaakt het toneel opkomt, ben ik aangenaam verrast. Met veel liefde en humor dansen de twee blote baby’s met elkaar, maken ruzie en plenzen rond in bad. Heel aandoenlijk.

Terloops onderbreekt Flo de voorstelling, laat een drankfles rondgaan en kondigt aan dat dit hun laatste show samen is. We blijken op het verkeerde been te zijn gezet, maar er zit wel een kern van waarheid in. Elke keer kan het afgelopen zijn. Vincent en Florentina zijn twee superintelligente jonge performers die fysiek en psychisch elkaars grenzen opzoeken. Voortdurend liggen ze met zichzelf, elkaar en de wereld overhoop.

Maar ‘don’t fear!’ Verfkotsen en plasseks worden ditmaal achterwege gelaten. Misschien om het ‘pornopubliek’, waarop Flo afgeeft, zijn zin niet te geven. Misschien omdat Vincents oma in de zaal zit. ‘Zijn broer werkt ook in het theater’, vertrouwt deze me na afloop trots toe. Ondertussen wisselt een bijna blote, onder zilveren honing bedolven Vincent kusjes uit met enkele geestverwanten. Met een stralende glimlach overhandigt hij me hun pamflet: Don’t waste your planet.