Ik studeer nu bij Ballet Arts (BA). Het is de oudste balletschool in Manhattan. BA is gelegen in de City Center Studios, achter Carnegie Hall. Het is een gebouw met 9 verdiepingen. De bovenste verdiepingen huisvesten kantoren. De andere verdiepingen hebben elk 1 grote dansstudio dat wordt verhuurd aan dansgezelschappen voor repetities, lessen en ook wordt gebruikt als performance space. Ballet Arts is de enige school in dit gebouw en het zit op de 6de  verdieping.

Als ik in de lift stap om naar de 6de te gaan, zie ik altijd een schema hangen wat er in de andere dansstudios gebeurt, bijvoorbeeld Diana Vishneva die er onlangs repeteerde op de 5de, de Alvin Ailey Company, de Trockaderos, het American Ballet Theatre, Barcelona Ballet. Een stimulerende omgeving.
Andere bekende dansscholen in NYC zijn: Dance New Amsterdam (DNA), Steps, Peridance, Broadway Dance Center en Martha Graham School of Contemporary Dance.

DNA is bekend om hun Simenson-techniek en meer gericht op contemporary dance. De Simonson techniek is meer dan 35 jaar geleden ontwikkeld door Lynn Simonson, oprichtster van de school. In haar contemporary techniek worden de dansers aangemoedigd met hun natuurlijke "uitdraai" te werken en niks te forceren in het lijf, om blessures te voorkomen.

De Martha Graham School of Contemporary Dance onderricht in de Graham-techniek. Martha Graham, overleden in 1991, wordt beschouwd als moeder van de moderne dans. Ze was de eerste Amerikaanse choreografe die tegen het klassieke ballet inging en een geheel eigen moderne danstechniek ontwikkelde. Haar techniek is met name bekend om de  "contraction, release en spiral (draai van de ruggegraat)"-bewegingen.

Perdidance, ontspannen sfeer, veel wisselende lessen en allerlei workshops. Steps, vrij arrogante sfeer, geen ruimte om te stretchen en stressvol, vond ik. En Broadway Dance Center: allemaal televisiescherms in de lobby als je binnenkomt, druk en onecht, veelal jonge meisjes.

Allehoewel deze scholen groter zijn dan BA, en een ruimer aanbod aan verschillende danssoorten geven, hebben ze in het algemeen heel kleine studios. Het is maar wat je wilt en zoekt. Iedere school heeft zijn eigen sfeer en voor- en nadelen. Voor mij als lange danseres is een grote studio een verademing en een vereiste.

Elk van de bovengenoemde scholen heeft een “international student” visumprogramma. Dat ontdekte ik toen ik voor het eerst in NYC kwam om een Graham workshop te doen. Dit visumprogramma varieert van 3 maanden tot maximaal 5 jaar. Je moet hiervoor allerlei papierwerk invullen, en een studentenvisum bij de ambassade aanvragen.

De tuition, ofwel schoolgeld varieert van 500 dollar (BA), tot 785 dollar (Steps) per maand. Hiervoor moet je bij BA en Peridance  40 lessen per maand volgen; bij DNA 44 lessen, bij Steps 48 lessen. Je maakt zelf je schema en kan zelfstandig werken. Dat geeft vrijheid, ook om te rusten wanneer het lichaam erom vraagt., maar je moet dit ook prettig vinden. Op mijn school is het merendeel van de internationale studenten Japans of Koreaans.

Ik sprak laatst een Nederlands meisje dat voor een maand allerlei lessen in NYC aan het volgen was bij de verschillende scholen. Dat kan gewoon met een toeristenvisum. Ze vond het geweldig en ik vroeg waarom. Ze zei: “In een korte tijd leer ik hier zoveel meer dan in maanden van mijn eigen dansopleiding. Je komt in open lessen met dansers van topniveau, en alleen al het observeren, leert je zoveel en het stimuleert tot meer en verder. In je eigen opleiding zit je voor jaren vast aan dezelfde groep mensen, wat weinig stimulans meer meebrengt, dat je als het ware een niveau kan optillen.” Ze vond het jammer weer te moeten gaan. Dat kan ik me goed voorstellen.

There is so much dance in NYC!