Vaak heb ik het gevoel dat ik me moet verontschuldigen dat ik nog steeds dans en optreed. Ik schijn de leeftijd bereikt te hebben dat het bijzonder wordt. Zelf ben ik er niet zo mee bezig, maar als het in een gesprek naar voren komt zijn er altijd wel personen die me verbaasd en licht spottend aankijken.  Na een fietsongelukje vorig jaar en schrijf en werkactiviteiten die ik voornamelijk zittend moet uitvoeren, ging het ineens nogal bergafwaarts met mijn schijnbaar wonderlijke bewegingskwaliteiten. Zouden ze gelijk hebben, en moet ik nu echt stoppen met dansen?

Twijfel

Ik speel al een tijd met het idee om te stoppen met optreden; niet meer mezelf ’s avonds naar les slepen als het echt niet uitkomt maar je toch de training nodig hebt, ongegeneerd elke dag chocolaatjes eten en geen repetities meer op zondagochtend of andere onmogelijke tijden. Heel praktisch zou het me ook enorm veel extra tijd opleveren. Bovendien ben ik toch niet voor niets ooit gestopt met de opleiding uitvoerend danser! Maar dan komt er altijd weer een periode dat ik regelmatig kan trainen, de vorm en souplesse terugkomt en er een super vet optreden is. Zweven in een andere dimensie met klassiek ballet, aarden met je lijf en gevoel bij moderne dans, glitters kopen voor een voorstelling die je vervolgens na 2 weken nog overal in huis vindt. Wat is nu de twijfel eigenlijk?

Balletzaal

De energieke geur van een balletzaal, de poederige atmosfeer en de eerste plié of wervel voor wervel afrollen bij de warming up. Na wat tegensputteren merk ik dat mijn lijf het heerlijk vindt. Als ik door wat voor reden dan ook een tijdje niet heb kunnen trainen voelt het na een paar lessen klassiek ballet als thuiskomen voor mijn DNA.  De spiercellen herkennen de bewegingen, zijn er bijna hoorbaar jubelend blij mee en geven hiervoor kleine beloninkjes door op dat moment extra mee te rekken. Wanneer de botten en spieren na enkele weken trainen weer hun danspositie hebben ingenomen, voel ik me zelfs ook beter in het dagelijks leven.  

Actief blijven

Ondanks twijfels van mezelf en commentaar van voornamelijk niet- dansers heb ik besloten vooralsnog gewoon te blijven optreden. Al heb ik wel een achttien jaar jongere vriendin die mijn graadmeter is. Zij moet aangeven wanneer mensen echt redenen zouden kunnen hebben om bedenkelijk te kijken. Mijn mening voor wat betreft trainen staat hier wel haaks op. Dit wil ik eigenlijk mijn hele leven blijven doen, want waarom zou je geen klassieke of moderne les mogen volgen met een krakend en haperend lijf?  Het moet toch normaal zijn om dingen die je leuk vindt en waar je energie van krijgt zonder commentaar uit te kunnen voeren, al is het op een ander niveau? Dansen gaat niet alleen om een perfect gestrekt slank hoog been, maar ook over het gevoel wat je in een beweging stopt en het plezier wat je ervaart en overbrengt. Dat is toch niet voorbehouden aan een specifieke leeftijd of lichamelijke volmaaktheid?

Plan

In april hebben we een voorstelling van de balletschool en is er ook een uitgebreide rol voor de danswerkplaats. Het plan: élke week tijd en energie vrijmaken voor de vaste balletlessen, minstens 1 keer per week extra stretchen of met gewichtjes en een dynaband aan de slag, niet elke dag chocola eten en vooral genieten van elke progressie. Tel ik hierbij de extra repetities op van de danswerkplaats, dan ben ik in april hopelijk topfit. En krijg ik in de tussentijd de vraag  “dans jij nog!?”, antwoord ik vanaf nu: “ja, je zou het ook eens moeten proberen”. In plaats van me te verontschuldigen voor dansplezier.