Julia Zuurbier, danseres bij De Dutch Junior Dance Division, houdt voor Dans Magazine een blog bij over al haar belevenissen met dit Haagse dansgezelschap voor jonge dansers. In haar derde blog vertelt ze over het dubbelen als danser, de consequentie van blessures en de tournee van Dancing Lane. 

De Dutch Junior Dance Division : kleine groep, veel werk

Als danser bij een balletgezelschap als Het Nationale Ballet heb je een bepaalde rang: élève, corps de ballet, solist. Die rang bepaalt wat en hoeveel je danst. Bij andere gezelschappen heerst die hiërarchie minder, maar daar heb je als nieuwkomer of stagiair vaak toch veel minder te doen dan dansers die al langer bij het gezelschap zitten.

Bij DeDJDD is hier nauwelijks sprake van. Dit jaar zijn er vier 'nieuwelingen' of 'stagiairs', maar wij krijgen bijna net zoveel te doen als de anderen. Vaak worden er stukken gechoreografeerd waar we allemaal in zitten. Door ervaring leer je echter dat het gevaar op de loer ligt dat iemand, door een eerder opgelopen blessure, tijdens een voorstelling niet in staat is een choreografie uit te voeren. Met een kleine groep is het lastig alles zo te coördineren dat wanneer iemand uitvalt de andere dansers dit zonder problemen in de programmering kunnen opvangen.

Met Christmas Spectacular: Dancing in a Winter Wonderland werd bijna elke rol door een andere danser gecoverd, gewoon om zeker te zijn. Gelukkig bleek het uiteindelijk niet nodig om de tweede cast in te zetten. Voor onze huidige tour Dancing Lane hebben we weer geprobeerd voor iedere rol een doubleur te hebben. Zo moest ik alle drie de meisjesrollen van Terzett leren, leerde een andere collega de twee mannenrollen van datzelfde stuk, et cetera. Alleen bepaalde solo's werden niet gedubbeld, omdat die bij uitval van een danser van het programma konden worden geschrapt.

Tweede cast van De Dutch Junior Dance Division

Als tweede cast is het soms best lastig elke repetitie scherp te zijn. Gelukkig kon ik alle technische partnerstukken oefenen met mijn mede-doubleur, maar toch was het lastig om alles constant voluit te doen zonder daarbij anderen in de weg te zitten. En dan moest ik ook nog eens drie rollen leren die maar weinig overlappingen hadden! Op een bepaald moment kende ik alle passen, maar wist ik niet meer welk deel bij welke persoon hoorde.

Toen gebeurde hetgeen waarvan je denkt dat het toch nooit gaat gebeuren: ik moest een week voor de première invallen voor een van m'n collega's die toch een ernstigere knieblessure bleek te hebben dan ze had gehoopt. Ondanks dat ik me erg rot voelde voor mijn collega, die ook hard had gewerkt voor het stuk, was mijn eerste reactie: "Joepie, mag ik dit stuk toch nog echt doen!".

Mijn tweede reactie was een interne paniekaanval: "Shit, ik ga dit nu dus echt doen...", en toen begon de stress. Wist ik de rol goed genoeg, was ik technisch ver genoeg om dit straks met verve te kunnen dansen, wist ik de ‘spacing’ (placering op het toneel) überhaupt wel?! Maar toen sprak ik mezelf toe. Ik had niet voor niets gedubbeld en als ik nog even een week keihard zou repeteren zou ik dit gewoon kunnen! (Recensent Sabrina Menheer van Dans Magazine heeft later gezegd dat Terzett haar favoriete stuk van de avond was, dus het moet denk ik wel goed zijn gegaan!)

Gat in de dansvloer… tijdens tournee Dancing Lane   

Met een tournee kom je op veel verschillende plaatsen. Naast Den Haag, waar tevens de première plaatsvond, hebben we met Dancing Lane onder andere Antwerpen aangedaan. We zijn ’s ochtends om negen uur met het busje vertrokken. Sommigen probeerden toch nog even te slapen, anderen zaten al vol energie te babbelen. Rond half elf waren we bij het theater.

Met armen vol kostuums maakten we onze eerste ronde door Theater aan de Stroom. Het was een soort kruising tussen een theater en art house, met kunstzinnige afbeeldingen aan de muur en nonchalante, oude banken. Backstage een kleedkamer met kostuums en make-up van andere producties, donkere spiegels en half-functionerende lampen. De wc werd door een gordijn van de rest van de ruimte afgescheiden en de douche bleek bij nadere inspectie niet te werken. Het toneel zelf was redelijk, er waren twee coulissen en er was genoeg ruimte om achterlangs te lopen.

Oh ja, er zat wel een gat in de vloer waar de dansvloer overheen zou worden gelegd, maar dat zouden ze nog gaan dichten. Slik. Oh ja, omdat de trap nog niet helemaal gelegd was, is een van onze danseressen met barre-stang en al van de trap gegleden en kreeg ze dat zware ding op haar voet. Maar wij zijn wel wat gewend en begonnen gelijk met de voorbereidingen: make-up, haar, kostuums klaarleggen, opwarmen. We hadden ongeveer een uurtje tijd om dingen op het toneel te ‘spacen’, de vloer te voelen, de lichten te checken, de externe mensen te instrueren. Een klein beetje stress brengt dat wel, maar dat helpt ook de focus te verscherpen.

Toen de voorstelling eenmaal begon, sprong ik automatisch in de voorstellingsmodus. Na dit stuk dat andere kostuum aan, dan die helpen met dat kostuum, oorbellen in, oorbellen uit, tussendoor even lippenstift bijwerken, spitzen wisselen, even snel naar het toilet. En voor je het weet is de voorstelling alweer gedaan! Ondanks de relatief korte voorbereidingstijd hebben we een sterke voorstelling neergezet. Het publiek was niet in groten getale aanwezig, maar voor onze eerste buitenlandse tour en voor een groep die in de regio niet bekend is, mogen we best trots zijn.

Weer wat geleerd: ondanks de misschien niet ideale werkomstandigheden (ja, die opgevulde gaten in de vloer waren zeker nog te voelen tijdens de voorstelling) kun je toch presteren en het publiek en mooie middag bezorgen! Maar toch hoop ik dat het volgende theater een wél-functionerende douche heeft…