Ik heb me sinds twee maanden ingeschreven bij een Amerikaanse dating site.  NYC is de stad van de singles. En alhoewel we met zijn miljoenen dicht op elkaar leven, en iedereen graag een relatie wil, is bijna iedereen single. Hoe kan dat toch?

Er wordt te hard gewerkt, dus praktisch gezien is er geen tijd voor een relatie. Nu ik hier zelf woon, en veel in de dansschool ben, begrijp ik dat ook beter. Velen hebben drie baantjes, hollen van de een naar de ander om de huur te kunnen betalen, en werken/repeteren op verschillende tijden.

Ook emotioneel wil men het niet echt, want de job geeft al zoveel stress dat ze niet zitten te wachten op nog meer stress door een relatie.  Wat je hier vaak leest bij de profielen van een man: “I want a relationship, but no Drama-queen”. Daarnaast zijn er minder mannen dan vrouwen in deze stad, en een groot gedeelte daarvan is homosexueel. De NYC’se man is hierdoor aardig “verwend” en als er iets niet bevalt aan een dame, “het haar zit niet mooi genoeg”, hoor je na een date niks meer terug.

Ik had vorige week een date met een man uit Irak. Hij bleek de woordvoerder van de Iraakse regering te zijn geweest en ging later schrijven voor de NY Times in Irak. Door zijn cover up story was een aantal politici in het gevang gezet. Zijn leven was meerdere keren bedreigd geweest en nu heeft hij sinds 1 jaar asiel in Amerika. “Het daten in Irak is heel gecompliceerd”, vertelde hij. “Je hebt gelijk met zoveel mensen te maken, met de familie van het meisje etc... En als ik dacht dat de Amerikanen oppervlakkig waren, en alleen geinteresseerd waren “In wat doe je en hoeveel verdien je?”, in Irak is het nog erger”, zei hij. “Het enige wat het meisje wil weten, is: “How big is your car?”” Ook wordt in Irak het daten met een neef/nicht aangemoedigd, voor ons is dat ongebruikelijk.

Hij vertelde ook dat hij inmiddels veel meisjes in NYC had gedated en hoorde van allen dat de NY’se man “saai” is en zich niet realiseert dat een vrouw door andere dingen opgewonden raakt dan een man. Ik vind het interessant om te zien dat het in NYC veelal gaat om hoe de man denkt, en dat de vrouw dat moet gaan begrijpen, zich hieraan moet aanpassen (er zijn boeken/seminars hierover), en niet andersom. Misschien heeft dat te maken met het tekort aan mannen in de stad? Regels hier zijn: eerste date is kennismaking, 2de date is de bioscoop of wat anders leuks ondernemen, derde date is sex. Ik vind dat onnatuurlijk. Iedere situatie op zich is anders en ik bezie dat liever per keer. Wat gebeurt er met de spontaniteit door al die regels?

Wat ik leuk vind aan de dating scene is dat je op de prachtigste plekken in NYC kan komen. Mooie lounges, dinner in het Mandarin hotel met uitzicht over Central Park, laatst gegeten bij café Luxembourg, een Frans restaurant, populair in de wijk The Upper West Side, een glas wijn drinken, dinner en... de man zal hier betalen. Dat is gebruikelijk. Hij zal vaak het restaurant kiezen als je dat wilt, en dat geeft toch een lekker gevoel om als vrouw verwend te worden en je hier geen zorgen over te maken. Nederland is geëmancipeerd, maar dat ieder 50% betaalt zoals ik voor heen gewend was, is niet altijd even zo romantisch. Ik denk dat ik dan toch liever voor de romantiek ga.  Niet meer met die Iraakse man, maar wie weet wat er op je pad komt.